1965’te mezun olduktan sonra, Dallas’ta Ray Charles’ın grubunun gazileri James Clay ve Claude Johnson gibi büyük saksafoncularla çalarak yaklaşık bir yıl geçirdi. Sonra 1966’da Harper siyah Mustang Fastback’ine atladı ve Manhattan’a gitti. Kasabadaki ikinci gecesinde, St Marks Place’deki Five Spot Cafe’nin önüne park etti ve Thelonious Monk’u duymak için kornaya bastı. Arabayı kilitlemeyi unuttu ve sahip olduğu neredeyse her şey çalındı. New York’taki ilk yıl bir meydan okumaydı. Her gece Aşağı Doğu Yakası’ndaki bir caz mekânı olan Slugs’ Saloon’da oturmaya çalıştı ama nadiren ücretli konserler aldı.
Ancak 1967’de Miles Davis’in bestecisi, aranjörü ve işbirlikçisi Gil Evans ile Broadway’de tesadüfi bir karşılaşma, Evans Big Band ile prova yapma davetine yol açtı. Harper, onların önemli solistlerinden biri olacaktı. Haber yayıldı ve özgeçmişi büyüdü.
Kendisi de başarılı bir davulcu olan Harper, yıllarca davulcu Art Blakey’s Jazz Messengers ile çalmıştır. Trompetçi Lee Morgan’ın son grubunun bir üyesiydi ve Morgan’ın 1972’de orada ölümcül bir şekilde vurulduğu gece Slugs’la birlikteydi. 70’lerin çoğunu davulcu Max Roach liderliğindeki bir dörtlüde geçirdi ve Thad Jones-Mel Lewis Orkestrası ile ilk tenor koltuğunu elinde tuttu. Liderleri onu bir setin sonuna kadar yerinde tuttu ve bu noktada, blues ıslanmış solodan oluşan korkunç bir kar fırtınası vermek için kapıdan çıkan bastırılmış bir safkan gibi yükseldi.
A-list işbirlikleri on yıllar boyunca devam etti; Harper, 2010’dan beri yarım düzine albüm kaydetti ve otantik olarak tanımladığı kendi grubunu sürdürürken Cookers ile kapsamlı bir turneye çıktı: “Birlikte çaldığımızda ruh-kalp-zihin bağlantımız var” dedi.
Tipik olarak üyeler, Tanksley örneğinde olduğu gibi, beşlide yıllarca olmasa da yıllarca kalırlar. Bugüne kadar, grup Harper’ın bestelerinden birini çaldığında, müzisyenlerin “kendilerine ait bir duruma sahip küçük bir evrene” giriyor gibi göründüğünü söyledi.
Harper bu beşliyle yaklaşık 20 albüm kaydetti, ancak aradan epey zaman geçti—grubun en yeni CD’si Blueprints of Jazz Vol.2, 2008’de yayınlandı.
Ancak 1967’de Miles Davis’in bestecisi, aranjörü ve işbirlikçisi Gil Evans ile Broadway’de tesadüfi bir karşılaşma, Evans Big Band ile prova yapma davetine yol açtı. Harper, onların önemli solistlerinden biri olacaktı. Haber yayıldı ve özgeçmişi büyüdü.
Kendisi de başarılı bir davulcu olan Harper, yıllarca davulcu Art Blakey’s Jazz Messengers ile çalmıştır. Trompetçi Lee Morgan’ın son grubunun bir üyesiydi ve Morgan’ın 1972’de orada ölümcül bir şekilde vurulduğu gece Slugs’la birlikteydi. 70’lerin çoğunu davulcu Max Roach liderliğindeki bir dörtlüde geçirdi ve Thad Jones-Mel Lewis Orkestrası ile ilk tenor koltuğunu elinde tuttu. Liderleri onu bir setin sonuna kadar yerinde tuttu ve bu noktada, blues ıslanmış solodan oluşan korkunç bir kar fırtınası vermek için kapıdan çıkan bastırılmış bir safkan gibi yükseldi.
A-list işbirlikleri on yıllar boyunca devam etti; Harper, 2010’dan beri yarım düzine albüm kaydetti ve otantik olarak tanımladığı kendi grubunu sürdürürken Cookers ile kapsamlı bir turneye çıktı: “Birlikte çaldığımızda ruh-kalp-zihin bağlantımız var” dedi.
Tipik olarak üyeler, Tanksley örneğinde olduğu gibi, beşlide yıllarca olmasa da yıllarca kalırlar. Bugüne kadar, grup Harper’ın bestelerinden birini çaldığında, müzisyenlerin “kendilerine ait bir duruma sahip küçük bir evrene” giriyor gibi göründüğünü söyledi.
Harper bu beşliyle yaklaşık 20 albüm kaydetti, ancak aradan epey zaman geçti—grubun en yeni CD’si Blueprints of Jazz Vol.2, 2008’de yayınlandı.