Bir şeftali bahçesinin kenarındaki bir arabada, üç çocuk hayali uzaylılara parmak tabancalarıyla ateş ederken, bir vinç gümbürdeyerek görünerek uzaylı fantezilerini dünyevi dehşetle böler. İspanyol yönetmen Carla Simón’un ikinci uzun metrajlı filmi Alcarràs’ta, çiftliklerinin Katalan bir aile tarafından kaybedilmesi, kozmik boyutlarda bir alt üst oluştur.
Film başladığında, Solé klanı, onlarca yıl önce toprak mülkiyetlerini mühürleyen komşuluk tokalaşmasının artık savunulamaz olduğunu fark eder; Mevcut arazi sahibi, ağaçlarını kesmeyi ve bir güneş enerjisi santrali kurmayı planlıyor. Aile son hasatlarını toplarken, orta yaşlı ev sahibi Quimet (Jordi Pujol Dolcet), toprak sahibinin iş teklifini kabul etmeye karar veren kayınbiraderi ile çılgına döner ve tartışır. Quimet ve kız kardeşleri arasında kavga çıkarken, çocukları – iri yarı, çalışkan Roger (Albert Bosch) ve genç Mariona (Xènia Roset) dahil – kendi küçük isyanlarını başlatırlar.
Simón ve amatör oyuncuları parlak bir natüralizm elde ediyor. Sahneler hızla birbirinin içine akar ve odak bir karakterden diğerine tembelce süzülürken, alt kurgular bir havuzdaki dalgacıklar gibi ortaya çıkar ve kaybolur. Film, çiftliğin merkeziliğini ailenin zaman ve birliktelik duygusuna yaklaştıran bir dedikodu ve iş – toplama, kazma, kaldırma, avlanma – telaşıdır.
“Alcarràs” bir yaz öğleden sonrası kadar narin hissettiriyorsa, aynı zamanda şu hafifliği de hissedebilir: Simón, Solés’in içinde bulundukları kötü durumun siyasi zorluklarını bize göstermek için yalnızca ara sıra Solés’in birbirine sıkı sıkıya bağlı dünyasından uzaklaşır. Ancak filmin etkileyici görüntüleri – renkli eğlence düşkünlerinden oluşan bir kalabalığın ortasında somurtkan bir kızın makyajlı yüzü; Dolunay altında ürkütücü bir şekilde parıldayan güneş panelleri silinmez bir iz bırakır.
Alcarras
Oylanmamış. Katalanca, İspanyolca ve İngilizce, altyazılı. Çalışma süresi: 2 saat. Tiyatrolarda.
Film başladığında, Solé klanı, onlarca yıl önce toprak mülkiyetlerini mühürleyen komşuluk tokalaşmasının artık savunulamaz olduğunu fark eder; Mevcut arazi sahibi, ağaçlarını kesmeyi ve bir güneş enerjisi santrali kurmayı planlıyor. Aile son hasatlarını toplarken, orta yaşlı ev sahibi Quimet (Jordi Pujol Dolcet), toprak sahibinin iş teklifini kabul etmeye karar veren kayınbiraderi ile çılgına döner ve tartışır. Quimet ve kız kardeşleri arasında kavga çıkarken, çocukları – iri yarı, çalışkan Roger (Albert Bosch) ve genç Mariona (Xènia Roset) dahil – kendi küçük isyanlarını başlatırlar.
Simón ve amatör oyuncuları parlak bir natüralizm elde ediyor. Sahneler hızla birbirinin içine akar ve odak bir karakterden diğerine tembelce süzülürken, alt kurgular bir havuzdaki dalgacıklar gibi ortaya çıkar ve kaybolur. Film, çiftliğin merkeziliğini ailenin zaman ve birliktelik duygusuna yaklaştıran bir dedikodu ve iş – toplama, kazma, kaldırma, avlanma – telaşıdır.
“Alcarràs” bir yaz öğleden sonrası kadar narin hissettiriyorsa, aynı zamanda şu hafifliği de hissedebilir: Simón, Solés’in içinde bulundukları kötü durumun siyasi zorluklarını bize göstermek için yalnızca ara sıra Solés’in birbirine sıkı sıkıya bağlı dünyasından uzaklaşır. Ancak filmin etkileyici görüntüleri – renkli eğlence düşkünlerinden oluşan bir kalabalığın ortasında somurtkan bir kızın makyajlı yüzü; Dolunay altında ürkütücü bir şekilde parıldayan güneş panelleri silinmez bir iz bırakır.
Alcarras
Oylanmamış. Katalanca, İspanyolca ve İngilizce, altyazılı. Çalışma süresi: 2 saat. Tiyatrolarda.