Hattın neden engelleri rahatsız ettiğini hala anlıyorum. Hikâyeler var olduğundan beri, translar kendilerini doğrudan bizimle ilgisi olmayan anlatılarla yorumluyorlardı ve Barbie’nin başına da bu geldi. İkili olmayan bazı izleyiciler, Barbie vs. Ken ikiliğinin dışında var olan iyi kalpli bir oyuncak bebek olan Allan ile ortak bir zemin buldu. Sonunda ataerkillik önermesini reddeder ve Barbie’lerin onu yenmesine yardım eder.
Ancak film doruk noktasına ulaştığında ve Barbieler dünyalarını Ken’lerden geri aldıktan sonra eski bölünmeye geri dönerler, Ken’leri bir kez daha boyunduruk altına alırlar ve kendilerini iyi ve adil güç olarak kabul ederler.
Bazen “Barbie” bu ikilinin başkaları tarafından onun için yaratıldığı fikriyle ilgileniyor gibi görünüyor. Hal böyle olunca bu sistem hem Barbie’lere hem de Ken’lere son derece bozuk ve haksızlık ediyor. Karakterler Mattel’de yaratıcılarının olduğunu, dünyalarının ve bölümlerinin kelimenin tam anlamıyla başka biri tarafından yaratıldığını ve temelde yanlış olduğunu biliyorlar. Ona karşı harekete geçmek yerine, onun içinde var olmaya büyük ölçüde istekli olduklarını gösteriyorlar.
Yaratıcılarla savaşmak çok zor olabilir ve her durumda filmin yapımcısı Mattel’in daha fazla oyuncak satmasına izin vermez. Translar toplumun reklam yaparak bizi kabul ediyormuş gibi davrandığını çok iyi anlıyor ama “Barbie” bunu yapmaya tenezzül bile etmiyor.
Ve yine de benim bir parçam yaptı Son 15 dakikadaki transfeminen deneyimin güzel bir aynasını bulun. Barbie Ülkesi için verilen savaş sona erdiğinde Barbie, orada yaşamın kısıtlayıcı ve yanlış olduğunu fark eder ve tüm kaosu ve komplikasyonlarıyla bizim dünyamızda yaşamak ister. Barbie’yi yaratan kadın Ruth Handler’ın yardımıyla gerçeğe dönüşmeye karar verir. (Handler’ı, destekleyebileceğim bir kozmoloji olan Cheers’tan Rhea Perlman canlandırıyor.)
Bu an bana “bir erkek olarak” yaşama çabamın ne kadar yapay olduğunu derinden hatırlattı. Dışarı çıktıkça, bir ömür boyu içimde sakladığım duygular ve deneyimler üzerime akın etti ve “gerçek” olmanın, yani insan olmanın ne demek olduğunu anladım. İnsanlar doğası gereği dağınıktır ve film bu karışıklığı araştırdıkça ikiliklerin dışında, trans bireylerin gelişebileceği bir alan bulur.
Ancak film doruk noktasına ulaştığında ve Barbieler dünyalarını Ken’lerden geri aldıktan sonra eski bölünmeye geri dönerler, Ken’leri bir kez daha boyunduruk altına alırlar ve kendilerini iyi ve adil güç olarak kabul ederler.
Bazen “Barbie” bu ikilinin başkaları tarafından onun için yaratıldığı fikriyle ilgileniyor gibi görünüyor. Hal böyle olunca bu sistem hem Barbie’lere hem de Ken’lere son derece bozuk ve haksızlık ediyor. Karakterler Mattel’de yaratıcılarının olduğunu, dünyalarının ve bölümlerinin kelimenin tam anlamıyla başka biri tarafından yaratıldığını ve temelde yanlış olduğunu biliyorlar. Ona karşı harekete geçmek yerine, onun içinde var olmaya büyük ölçüde istekli olduklarını gösteriyorlar.
Yaratıcılarla savaşmak çok zor olabilir ve her durumda filmin yapımcısı Mattel’in daha fazla oyuncak satmasına izin vermez. Translar toplumun reklam yaparak bizi kabul ediyormuş gibi davrandığını çok iyi anlıyor ama “Barbie” bunu yapmaya tenezzül bile etmiyor.
Ve yine de benim bir parçam yaptı Son 15 dakikadaki transfeminen deneyimin güzel bir aynasını bulun. Barbie Ülkesi için verilen savaş sona erdiğinde Barbie, orada yaşamın kısıtlayıcı ve yanlış olduğunu fark eder ve tüm kaosu ve komplikasyonlarıyla bizim dünyamızda yaşamak ister. Barbie’yi yaratan kadın Ruth Handler’ın yardımıyla gerçeğe dönüşmeye karar verir. (Handler’ı, destekleyebileceğim bir kozmoloji olan Cheers’tan Rhea Perlman canlandırıyor.)
Bu an bana “bir erkek olarak” yaşama çabamın ne kadar yapay olduğunu derinden hatırlattı. Dışarı çıktıkça, bir ömür boyu içimde sakladığım duygular ve deneyimler üzerime akın etti ve “gerçek” olmanın, yani insan olmanın ne demek olduğunu anladım. İnsanlar doğası gereği dağınıktır ve film bu karışıklığı araştırdıkça ikiliklerin dışında, trans bireylerin gelişebileceği bir alan bulur.