“Now and Then”, Beatles’ın en son yeniden basımlarının bir parçası olarak piyasaya sürüldü: “Red and Blue” albümleri “The Beatles/1962-1966” ve “The Beatles/1966-1970” olarak bilinen antolojilerin yeni, genişletilmiş remiks versiyonları ( Şimdi ). “2023 baskısı” olarak da anılır). Bunlar, Beatles’ın mümkün olan her ürünü kataloglarından çıkarmaya yönelik uzun süredir devam eden çabasının bir devamı: konsept derlemeleri (“Aşk Şarkıları”, “1”de 1 numara olan hitler), genişletilmiş ve açıklayıcı yeniden basımlar, yayınlanmamış seans kasetleri dahil , Cirque du Soleil (“Love”) için bir megamiks olan “Let It Be”nin “çıplak” bir karışımı.
İlk olarak 1973’te piyasaya sürülen Red and Blue albümleri, birçok genç dinleyici için Beatles’ın tarihine bir giriş niteliğindeydi: iki LP’nin içerebileceğine acımasızca indirgenmiş çalkantılı bir kariyer. 2023 basımları daha fazla şarkı içeriyor; Bunlar artık orijinal derlemelerin kurallarını sulandıran üç LP’lik setlerdir. Ve Beatles’ın dikkatle yeniden düzenlenen diğer 21. yüzyıl albümleri gibi, sayısız ses ayrıntısıyla oynuyorlar: enstrümanları farklı konumlara taşımak veya ortalamak, bulanık veya karışık parçaları ayırmak, yeni ayrıntıları ortaya çıkarmak, işleri daha keskin yapmak.
Yeni karışımlar, analitik netlik ve keyfi optimizasyonların çağdaş bir karışımını sunuyor. Ancak 1960’ların öncü Beatles’ının ne yaptıklarını zaten bildiklerine ve sanatsal çıktılarının Beatles’ın o dönemin stüdyo teknolojisi ve tüm sınırlamalarıyla nasıl başa çıktığına göre şekillendiğine tam olarak güvenmiyorlar. Yayın hizmetlerinde şarkıları izleyen kişiler hangi sürümü aldıklarını fark etmeyebilirler: Beatles’ın çıkardığı sürüm mü yoksa yeni sürümler mi?
Taylor Swift, çığır açan 2014 pop albümünün yeniden yapımı ve genişletmesi olan “1989 (Taylor’s Version)”ı piyasaya sürdüğünde farklı türde bir ıslah projesi devam etti: daha önce yayımlanan şarkıların neredeyse nota nota rekonstrüksiyonları ve “” adlı şarkıdan beş ek şarkı. The Vault”un orijinal albüme uymadığını söyledi. Swift’in bu değişim için kusursuz kişisel nedenleri var; Şarkılar kendisine ait olmasına rağmen Big Machine etiketi için yaptığı master kayıtların sahibi değil. Bu arada, en yeni hayranları da “yeni” bir Swift albümünü sanki ilk kez çıkıyormuşçasına deneyimleme şansını yakalayacak.
Ancak kusursuz bir iş beyanı, sanatsal bir beyandan farklıdır. İsveçli pop ustası Max Martin’in baş yapımcılığını üstlendiği “1989”da Swift cesurca ve silinmez bir şekilde kendini yeniden tanımladı. Country radyo formatını bir kenara bıraktı, ritimleri ve döngüleri artırdı ve pop tarzını geliştirdi. Albüm, yeni beceriler sergilerken eski beklentileri aşan bir disiplin ve keşif ruhu yayıyor.
Ve bu, yeniden yapımın yeniden yakalayamayacağı bir şey. Bir atılımdan ziyade, her enstrümantal seviyeyi ve her ses aralığını dikkatle inceleyen bir göreve veya egzersize benzer. Tamamen profesyonel, ancak riskler daha düşük. Zamanın Bozulması Paradoksları ilk parça olan “New York’a Hoş Geldiniz” ile başlar. Swift, tüm dünyanın daha önce duyduğu bir sesi yeniden yaratırken “Buradaki herkes daha fazlasını istedi/Daha önce hiç duymadıkları bir ses arıyor” şarkısını söylüyor.
İlk olarak 1973’te piyasaya sürülen Red and Blue albümleri, birçok genç dinleyici için Beatles’ın tarihine bir giriş niteliğindeydi: iki LP’nin içerebileceğine acımasızca indirgenmiş çalkantılı bir kariyer. 2023 basımları daha fazla şarkı içeriyor; Bunlar artık orijinal derlemelerin kurallarını sulandıran üç LP’lik setlerdir. Ve Beatles’ın dikkatle yeniden düzenlenen diğer 21. yüzyıl albümleri gibi, sayısız ses ayrıntısıyla oynuyorlar: enstrümanları farklı konumlara taşımak veya ortalamak, bulanık veya karışık parçaları ayırmak, yeni ayrıntıları ortaya çıkarmak, işleri daha keskin yapmak.
Yeni karışımlar, analitik netlik ve keyfi optimizasyonların çağdaş bir karışımını sunuyor. Ancak 1960’ların öncü Beatles’ının ne yaptıklarını zaten bildiklerine ve sanatsal çıktılarının Beatles’ın o dönemin stüdyo teknolojisi ve tüm sınırlamalarıyla nasıl başa çıktığına göre şekillendiğine tam olarak güvenmiyorlar. Yayın hizmetlerinde şarkıları izleyen kişiler hangi sürümü aldıklarını fark etmeyebilirler: Beatles’ın çıkardığı sürüm mü yoksa yeni sürümler mi?
Taylor Swift, çığır açan 2014 pop albümünün yeniden yapımı ve genişletmesi olan “1989 (Taylor’s Version)”ı piyasaya sürdüğünde farklı türde bir ıslah projesi devam etti: daha önce yayımlanan şarkıların neredeyse nota nota rekonstrüksiyonları ve “” adlı şarkıdan beş ek şarkı. The Vault”un orijinal albüme uymadığını söyledi. Swift’in bu değişim için kusursuz kişisel nedenleri var; Şarkılar kendisine ait olmasına rağmen Big Machine etiketi için yaptığı master kayıtların sahibi değil. Bu arada, en yeni hayranları da “yeni” bir Swift albümünü sanki ilk kez çıkıyormuşçasına deneyimleme şansını yakalayacak.
Ancak kusursuz bir iş beyanı, sanatsal bir beyandan farklıdır. İsveçli pop ustası Max Martin’in baş yapımcılığını üstlendiği “1989”da Swift cesurca ve silinmez bir şekilde kendini yeniden tanımladı. Country radyo formatını bir kenara bıraktı, ritimleri ve döngüleri artırdı ve pop tarzını geliştirdi. Albüm, yeni beceriler sergilerken eski beklentileri aşan bir disiplin ve keşif ruhu yayıyor.
Ve bu, yeniden yapımın yeniden yakalayamayacağı bir şey. Bir atılımdan ziyade, her enstrümantal seviyeyi ve her ses aralığını dikkatle inceleyen bir göreve veya egzersize benzer. Tamamen profesyonel, ancak riskler daha düşük. Zamanın Bozulması Paradoksları ilk parça olan “New York’a Hoş Geldiniz” ile başlar. Swift, tüm dünyanın daha önce duyduğu bir sesi yeniden yaratırken “Buradaki herkes daha fazlasını istedi/Daha önce hiç duymadıkları bir ses arıyor” şarkısını söylüyor.