Neuwirth, Britten'e dair bu hatıranın ötesinde, diğer tarzlara ve eserlere de göndermeler yapıyor; Barok müziğin açık, saraylı yankıları; abartılı ve kirli blues tonları; Wagner'in “Parsifal”inin görkemli çanları – Berio'nun 1968 “Sinfonia”sı veya Mahler'in senfonilerinin eklektik tarzında, tarihin modernite üzerindeki ağırlığına dair bazen moral bozucu, bazen de ilham verici bir duygu aktarıyor.
“Hippogriff”in en büyük yapısal zorluğunun, aktivizmi ve erdemi temsil eden seslerle Neuwirth'in, orkestrasının hem dünyanın baskıcı güçlerini hem de direnişin doğabileceği bereketli, yaratıcı vahşiliği uyandırmasını beklemesi olduğunu fark ettim.
Sonuç, belki de kaçınılmaz olarak kafa karıştırıcıdır; özellikle de yarım saatten fazla süren oldukça tekrarlı müzikal ve tematik materyal. Berliner Filarmoni Orkestrası'nın Dijital Konser Salonu platformunda arşivlenen performansı, kaydın izin verdiği ölçüde bu yoğun çalışmanın daha şeffaf bir şekilde yakalanmasını sağlıyor ve Tölzer Knabenchor'daki erkeklerin sesi, Tölzer Knabenchor'daki kızların sesinden daha belirgin. Brooklyn Gençlik Korosu.
Lili Boulanger'in nemli “D'un Matin de Printemps” eserinin taze, canlı bir versiyonuyla çalınan “Hippogriff”, zaferin karanlıkla birleştiği bir diğer son derece büyük parçayla iyi uyum sağladı: Prokofiev'in Beşinci Senfonisi, yeni Sondergard'ın altında hoş ve sıcak bir şekilde icra edildi. Bu programla Filarmoni Orkestrası ile etkileyici bir başlangıç yapan Minnesota Orkestrası'nın müzik direktörü. (Cumartesi üç konserin sonuncusuydu.)
Her iki eser de Beethoven'ın Dokuzuncu Senfonisinin finaline ince ama önemli göndermeler içeriyor – alçak rüzgarlarda sessiz, güçlü yürüyüşle kısa bir pasajda Neuwirth (aynı zamanda kardeşliği kutlayan metninde) ve ilahinin alçak yaylı bölümünde Prokofiev, Beşincisinin heyecan verici sonucunun habercisi.
Senfoni boyunca Sondergard, orkestral bölümler arasındaki dengeyi açık tuttu; yaylı çalgılardaki rüzgarları veya üflemeli çalgılardaki yaylıları asla kaybetmedi. Ve Filarmoni canlı ama abartısız bir performans sergiliyordu; vurgular patlamadan parlıyordu.
New York Filarmoni
Cumartesi günü Manhattan'daki David Geffen Hall'da sahnelendi.
“Hippogriff”in en büyük yapısal zorluğunun, aktivizmi ve erdemi temsil eden seslerle Neuwirth'in, orkestrasının hem dünyanın baskıcı güçlerini hem de direnişin doğabileceği bereketli, yaratıcı vahşiliği uyandırmasını beklemesi olduğunu fark ettim.
Sonuç, belki de kaçınılmaz olarak kafa karıştırıcıdır; özellikle de yarım saatten fazla süren oldukça tekrarlı müzikal ve tematik materyal. Berliner Filarmoni Orkestrası'nın Dijital Konser Salonu platformunda arşivlenen performansı, kaydın izin verdiği ölçüde bu yoğun çalışmanın daha şeffaf bir şekilde yakalanmasını sağlıyor ve Tölzer Knabenchor'daki erkeklerin sesi, Tölzer Knabenchor'daki kızların sesinden daha belirgin. Brooklyn Gençlik Korosu.
Lili Boulanger'in nemli “D'un Matin de Printemps” eserinin taze, canlı bir versiyonuyla çalınan “Hippogriff”, zaferin karanlıkla birleştiği bir diğer son derece büyük parçayla iyi uyum sağladı: Prokofiev'in Beşinci Senfonisi, yeni Sondergard'ın altında hoş ve sıcak bir şekilde icra edildi. Bu programla Filarmoni Orkestrası ile etkileyici bir başlangıç yapan Minnesota Orkestrası'nın müzik direktörü. (Cumartesi üç konserin sonuncusuydu.)
Her iki eser de Beethoven'ın Dokuzuncu Senfonisinin finaline ince ama önemli göndermeler içeriyor – alçak rüzgarlarda sessiz, güçlü yürüyüşle kısa bir pasajda Neuwirth (aynı zamanda kardeşliği kutlayan metninde) ve ilahinin alçak yaylı bölümünde Prokofiev, Beşincisinin heyecan verici sonucunun habercisi.
Senfoni boyunca Sondergard, orkestral bölümler arasındaki dengeyi açık tuttu; yaylı çalgılardaki rüzgarları veya üflemeli çalgılardaki yaylıları asla kaybetmedi. Ve Filarmoni canlı ama abartısız bir performans sergiliyordu; vurgular patlamadan parlıyordu.
New York Filarmoni
Cumartesi günü Manhattan'daki David Geffen Hall'da sahnelendi.