Filarmoni gururuyla geçen bir hafta içinde, açılış solistinin orkestra saflarından çekilmesi uygun oldu: Salonen’in Kínēma’sının Amerika prömiyerinde yer alan baş klarnetçi Anthony McGill. “k”yi “c” ile değiştirin ve fikri anladınız; parça, film müziği planlarına göre oluşturuldu.
Salonen sahneden, salgın karantinası sırasında bestelenen ve yalnızca yaylılar için bestelenen yaklaşık yarım saatlik çalışmanın “pratikte” bir klarnet konçertosu olduğunu – her biri Menzilsiz ayrı odalara benzettiği beş “sahneden” oluştuğunu söyledi. veya normalde konser hareketlerinde beklediğimiz gelişme. (Geliştirmek isteyenler için aradan sonra Beethoven senfonisi olacağını gülerek söyledi.)
İlk sahne parlak, nemli bir şafak; ikincisi, sürekli tekrar eden bir bas hattı üzerinde nazik, tasasız bir arya; üçüncüsü, zıplayan, sıçrayan bir klarnete eşlik eden parlak bir pizzicato; dördüncüsü, hızla terk edilen ani dalgalanmalarla noktalanan ölçülü bir ağıt.
Beşincisi, bir gün batımını anımsatan ilahi bir ciddiyetle başlar, kemanlar klarnet tonuna dönüşen yüksek, yumuşak, delici bir ses çıkarır. Beklenmedik bir şekilde agresif, keskin bir ritmik müzik izler – bu, Salonen’in daha önce “Psycho” yankısı şakası yaptığı malzeme gibi görünüyor – solistin feryat eden sirenleri eşliğinde.
En sonunda bu kadar çok dramayı serbest bırakmak garip geldi, asla tam olarak inşa edilmemiş bir şeyden büyük bir sürüm. Ama ‘kínēma’ nahoş değil ve McGill şık bir şekilde çekingen bir solistti, virtüöz pasajlarda bile heybetli değildi – tonu yumuşak ama dolaysız, tatlı ve canlandırıcıydı.
Luciano Berio’nun 18. yüzyıldan kalma bir Luigi Boccherini beşlisinin 20. yüzyıldan kalma dört versiyonunu zarif ve ironik bir şekilde üst üste bindirmesiyle başlayan konser, yeni ile eskinin coşkulu bir birleşimi ve heyecan verici haberlerin uygun bir şekilde coşkulu bir kutlamasıydı.
New York Filarmoni
Bu program Cumartesi gününe kadar Manhattan, David Geffen Hall’da tekrarlanır; nyphil.org.
Salonen sahneden, salgın karantinası sırasında bestelenen ve yalnızca yaylılar için bestelenen yaklaşık yarım saatlik çalışmanın “pratikte” bir klarnet konçertosu olduğunu – her biri Menzilsiz ayrı odalara benzettiği beş “sahneden” oluştuğunu söyledi. veya normalde konser hareketlerinde beklediğimiz gelişme. (Geliştirmek isteyenler için aradan sonra Beethoven senfonisi olacağını gülerek söyledi.)
İlk sahne parlak, nemli bir şafak; ikincisi, sürekli tekrar eden bir bas hattı üzerinde nazik, tasasız bir arya; üçüncüsü, zıplayan, sıçrayan bir klarnete eşlik eden parlak bir pizzicato; dördüncüsü, hızla terk edilen ani dalgalanmalarla noktalanan ölçülü bir ağıt.
Beşincisi, bir gün batımını anımsatan ilahi bir ciddiyetle başlar, kemanlar klarnet tonuna dönüşen yüksek, yumuşak, delici bir ses çıkarır. Beklenmedik bir şekilde agresif, keskin bir ritmik müzik izler – bu, Salonen’in daha önce “Psycho” yankısı şakası yaptığı malzeme gibi görünüyor – solistin feryat eden sirenleri eşliğinde.
En sonunda bu kadar çok dramayı serbest bırakmak garip geldi, asla tam olarak inşa edilmemiş bir şeyden büyük bir sürüm. Ama ‘kínēma’ nahoş değil ve McGill şık bir şekilde çekingen bir solistti, virtüöz pasajlarda bile heybetli değildi – tonu yumuşak ama dolaysız, tatlı ve canlandırıcıydı.
Luciano Berio’nun 18. yüzyıldan kalma bir Luigi Boccherini beşlisinin 20. yüzyıldan kalma dört versiyonunu zarif ve ironik bir şekilde üst üste bindirmesiyle başlayan konser, yeni ile eskinin coşkulu bir birleşimi ve heyecan verici haberlerin uygun bir şekilde coşkulu bir kutlamasıydı.
New York Filarmoni
Bu program Cumartesi gününe kadar Manhattan, David Geffen Hall’da tekrarlanır; nyphil.org.