“Çelenk” olduğundan çok daha basit görünüyor ve ses çıkarıyor. Oyuncular, uyum ve ses düzeyi sürekli olarak değişen, iki notalı, yukarıyı işaret eden bir cümleyi koparır veya selamlar; Her bir ölçü farklıdır, Bach'ın ünlü C Prelude'unun kırık akorları gibi dönüşerek meditatif bir akışa dönüşür.
Bu gerçekleştiğinde zamanın nasıl geçtiğini anlamak kolaydır. Ve bu da skora dahil ediliyor: “Wreath” “15-25 dakika” sürüyor çünkü ne ritimleri ne de nota süreleri göründükleri gibi çalınmaya yönelik değil. Adès, ilk ölçü olarak sürekli akan bir tempoyu sürdürme talimatı olan “semper molto rubato” yazıyor.
Burası parçanın inanılmaz derecede zor ama aynı zamanda büyülü hale geldiği yer. Oyuncular hem bağımsız hem de birbirine bağımlıdır; Eğer kemanlar merkezi bir referans noktasıysa, viyola ve çellolar her iki yönde de yaklaşık bir vuruş uzakta olabilir. Bireysel özgürlükleri, ileri hareket ve sabır arasındaki hassas dengede daha büyük topluluğa sürekli dikkat etmeyi gerektirir. Çoğu zaman nazik olan müzik, aşırı ve çoğunlukla sembolik bir “pianississississimo” ile bitiyor ve parfümlü bir pus kazanıyor.
Muhteşem, muhteşem “Inferno”dan ziyade “Paradiso”nun Ades'i gibi çok güzel. Her ne kadar Schubert'in ikinci bölümünden esinlenmiş olsa da, en çarpıcı haliyle bile derin güzellikten asla uzak olmayan eserin tamamına uygun bir yoldaştır. Norgaard'ın sahnede söylediği gibi beşli “bir parçadan daha fazlasıdır.” Son dönemdeki çoğu Schubert eseri gibi bu kitap da kalbin bir anda algılayabileceğinden fazlasını içeriyor gibi görünüyor: gizem, üzüntü, vahşilik, neşe, dehşet. Her şeyden önce lütuf.
Bütün bunlar perşembe günü oradaydı. Danimarkalılar – viyolada Norgaard, kemanda Frederik Oland ve Rune Tonsgaard Sorensen, çelloda Fredrik Schoyen Sjoin – son dönem Schubert ve Beethoven'ın en yetenekli ve zeki yorumcuları arasında yer alıyor; dokunaklı ama aşırı duygusal değil, organik ve bazen şaşırtıcı derecede cüretkar ama birlik içindeler. onların vizyonunda.
Bu gerçekleştiğinde zamanın nasıl geçtiğini anlamak kolaydır. Ve bu da skora dahil ediliyor: “Wreath” “15-25 dakika” sürüyor çünkü ne ritimleri ne de nota süreleri göründükleri gibi çalınmaya yönelik değil. Adès, ilk ölçü olarak sürekli akan bir tempoyu sürdürme talimatı olan “semper molto rubato” yazıyor.
Burası parçanın inanılmaz derecede zor ama aynı zamanda büyülü hale geldiği yer. Oyuncular hem bağımsız hem de birbirine bağımlıdır; Eğer kemanlar merkezi bir referans noktasıysa, viyola ve çellolar her iki yönde de yaklaşık bir vuruş uzakta olabilir. Bireysel özgürlükleri, ileri hareket ve sabır arasındaki hassas dengede daha büyük topluluğa sürekli dikkat etmeyi gerektirir. Çoğu zaman nazik olan müzik, aşırı ve çoğunlukla sembolik bir “pianississississimo” ile bitiyor ve parfümlü bir pus kazanıyor.
Muhteşem, muhteşem “Inferno”dan ziyade “Paradiso”nun Ades'i gibi çok güzel. Her ne kadar Schubert'in ikinci bölümünden esinlenmiş olsa da, en çarpıcı haliyle bile derin güzellikten asla uzak olmayan eserin tamamına uygun bir yoldaştır. Norgaard'ın sahnede söylediği gibi beşli “bir parçadan daha fazlasıdır.” Son dönemdeki çoğu Schubert eseri gibi bu kitap da kalbin bir anda algılayabileceğinden fazlasını içeriyor gibi görünüyor: gizem, üzüntü, vahşilik, neşe, dehşet. Her şeyden önce lütuf.
Bütün bunlar perşembe günü oradaydı. Danimarkalılar – viyolada Norgaard, kemanda Frederik Oland ve Rune Tonsgaard Sorensen, çelloda Fredrik Schoyen Sjoin – son dönem Schubert ve Beethoven'ın en yetenekli ve zeki yorumcuları arasında yer alıyor; dokunaklı ama aşırı duygusal değil, organik ve bazen şaşırtıcı derecede cüretkar ama birlik içindeler. onların vizyonunda.