Zach Braff’ın Garden State filminin 2004’te gösterime girmesi ile sonraki on yıl içinde film üzerinde yeniden sağlanan fikir birliği arasında, zeitgeist’imizin kadın karakterlere – veya genel olarak kadın temsilciliğe – bakışındaki değişimi için ilginç bir turnusol testi yatıyor.
Film, çekici bir orta kız indie tuhaflığı olmaya devam ediyor, ancak yıllar içinde Natalie Portman’ın canlandırdığı Sam karakteri, manik peri rüya kızı kinayesini özetlemeye başladı: sözde hassas erkek indie tarafından kullanılan içi boş bir araç kahramana kendini gerçekleştirme yolculuğunda yardımcı olmak için. Braff’ın son filmi A Good Person’da durum böyle değil. Gerçekten de en güçlü özelliği, kız kardeşini ve müstakbel kayınbiraderini öldüren bir araba kazasında ölen bir kadın olan kederli Allison rolünde Florence Pugh’un ne kadar tamamen taklit edilmiş ve ne kadar insancıl olmasıdır.
Bununla birlikte, Braff’ın yeniden tasarladığı ve kabaca devreye soktuğu başka bir anlatı mekanizması daha var. Andrew’un (filmi yazan ve yöneten Braff) annesini öldüren kazaya karıştıktan sonra ilaç tedavisi gördüğü ve hayatı boyunca sıkışıp kaldığı “Garden State” gibi, “A Good Person Suçluluk ve çaresizlik içinde boğulan Allison kaçmaya çalışır. opioidler üzerinde.
Kısa süre sonra, filmin hızla üstesinden geldiği aşağı doğru bir sarmal olan bir bağımlılığa düşer. Allison dibe vurduktan sonra bir AA toplantısına gider ve burada oğlu evlenmek istediği ve kızı kazada ölen Daniel (Morgan Freeman) ile tanışır. İyileşmekte olan bir alkolik olan ve torununu tek başına büyütmeye çalışırken ayıklığı sınanan Daniel, kazadan her zaman arabayı kullanan Allison’ı suçlamıştır. Pugh ve Freeman’ın beklenmedik bağı, filmin atan kalbi haline gelir ve Allison ve Daniel’in birlikte mücadelesi, birbirlerinin acısının sınırlarını çizerken duyguyla doludur.
Ancak Allison’ın kazadan önceki parıldayan hayatı ve kazadan sonraki düşüşü, o kadar ağır bir el yazısı ve kafası karışmış bir tonla yazılmış ki, filmin çoğu, ardından gelen kurtuluş ve şifa arkı için kabaca uydurulmuş bir kurgu olarak okunuyor. Allison ve Daniel’in ayıklığının yer aldığı bir partinin doruk noktası o kadar tuhaf ve abartılı ki, bunun bir rüya sekansı olmadığını öğrenince şok olabilirsiniz.
Braff, bağımsız natüralizmden daha geniş bir şeyi hedefliyor, bu yüzden belki de film daha az ince fırça darbeleri gerektiriyor. Ancak sonuç, Pugh’un hikayeyi temellendirmeye yönelik dikkate değer girişimlerine rağmen, açıkça yapabileceğinden çok daha az düşünceli görünen bir şeydir (özellikle filmin bahsettiği opioid krizi göz önüne alındığında).
Bu, İyi Bir İnsan’ın samimiyetsiz olduğu anlamına gelmez: Braff, senaryoyu son yıllarda birçok sevilen kişinin ölümüyle mücadele ederken yazdı. Ancak film, temel sıkıntılarının, kederin ve kendini suçlamanın yeterince dramatik olduğunu daha iyi anlayacaktır. Bunun yerine, büyük yürekli bir iyileşme hikayesine odaklanmak için riskleri artırmaya saplanıyor. Gerçek hikaye, Allison ve Daniel arasında her zaman var olan ve tüketen kederin dinginliğinin somut bir şekilde asılı kaldığı sessiz anlarda ortaya çıkıyor.
iyi bir insan
Madde bağımlılığı, tutarlı dil ve bazı cinsel imalar için R olarak derecelendirildi. Süre: 2 saat 9 dakika. Tiyatrolarda.
Film, çekici bir orta kız indie tuhaflığı olmaya devam ediyor, ancak yıllar içinde Natalie Portman’ın canlandırdığı Sam karakteri, manik peri rüya kızı kinayesini özetlemeye başladı: sözde hassas erkek indie tarafından kullanılan içi boş bir araç kahramana kendini gerçekleştirme yolculuğunda yardımcı olmak için. Braff’ın son filmi A Good Person’da durum böyle değil. Gerçekten de en güçlü özelliği, kız kardeşini ve müstakbel kayınbiraderini öldüren bir araba kazasında ölen bir kadın olan kederli Allison rolünde Florence Pugh’un ne kadar tamamen taklit edilmiş ve ne kadar insancıl olmasıdır.
Bununla birlikte, Braff’ın yeniden tasarladığı ve kabaca devreye soktuğu başka bir anlatı mekanizması daha var. Andrew’un (filmi yazan ve yöneten Braff) annesini öldüren kazaya karıştıktan sonra ilaç tedavisi gördüğü ve hayatı boyunca sıkışıp kaldığı “Garden State” gibi, “A Good Person Suçluluk ve çaresizlik içinde boğulan Allison kaçmaya çalışır. opioidler üzerinde.
Kısa süre sonra, filmin hızla üstesinden geldiği aşağı doğru bir sarmal olan bir bağımlılığa düşer. Allison dibe vurduktan sonra bir AA toplantısına gider ve burada oğlu evlenmek istediği ve kızı kazada ölen Daniel (Morgan Freeman) ile tanışır. İyileşmekte olan bir alkolik olan ve torununu tek başına büyütmeye çalışırken ayıklığı sınanan Daniel, kazadan her zaman arabayı kullanan Allison’ı suçlamıştır. Pugh ve Freeman’ın beklenmedik bağı, filmin atan kalbi haline gelir ve Allison ve Daniel’in birlikte mücadelesi, birbirlerinin acısının sınırlarını çizerken duyguyla doludur.
Ancak Allison’ın kazadan önceki parıldayan hayatı ve kazadan sonraki düşüşü, o kadar ağır bir el yazısı ve kafası karışmış bir tonla yazılmış ki, filmin çoğu, ardından gelen kurtuluş ve şifa arkı için kabaca uydurulmuş bir kurgu olarak okunuyor. Allison ve Daniel’in ayıklığının yer aldığı bir partinin doruk noktası o kadar tuhaf ve abartılı ki, bunun bir rüya sekansı olmadığını öğrenince şok olabilirsiniz.
Braff, bağımsız natüralizmden daha geniş bir şeyi hedefliyor, bu yüzden belki de film daha az ince fırça darbeleri gerektiriyor. Ancak sonuç, Pugh’un hikayeyi temellendirmeye yönelik dikkate değer girişimlerine rağmen, açıkça yapabileceğinden çok daha az düşünceli görünen bir şeydir (özellikle filmin bahsettiği opioid krizi göz önüne alındığında).
Bu, İyi Bir İnsan’ın samimiyetsiz olduğu anlamına gelmez: Braff, senaryoyu son yıllarda birçok sevilen kişinin ölümüyle mücadele ederken yazdı. Ancak film, temel sıkıntılarının, kederin ve kendini suçlamanın yeterince dramatik olduğunu daha iyi anlayacaktır. Bunun yerine, büyük yürekli bir iyileşme hikayesine odaklanmak için riskleri artırmaya saplanıyor. Gerçek hikaye, Allison ve Daniel arasında her zaman var olan ve tüketen kederin dinginliğinin somut bir şekilde asılı kaldığı sessiz anlarda ortaya çıkıyor.
iyi bir insan
Madde bağımlılığı, tutarlı dil ve bazı cinsel imalar için R olarak derecelendirildi. Süre: 2 saat 9 dakika. Tiyatrolarda.