Şarkılar Jeff Beck’in gitarını içeremezdi. Melodileri kaba rifflerle çarptı. Sahne ışığı için şarkıcılarla yarıştı. Mısraların ve koroların sınırlarını kazıdı, kendi melodilerini haykırdı, notaların kaymasına ve kıvranmasına izin verdi; bazen garip, tartışmalı ritim akorlarını kazıdı.
Ancak daha sessiz anlarda, Beck’in gitarı şaşırtıcı derecede nazik olabilir, bir melodiyi onurlandırabilir veya alaycı, yumuşak tonlar sunabilir. Salı günü 78 yaşında hayatını kaybeden Beck, aynı zamanda elektro gitar tonları, amplifikasyon ve distorsiyon ustasıydı. Stratocaster’ını tek bir parça boyunca buz gibi, yakıcı, keskin ve dünya dışı bir ses çıkarabiliyordu.
İngiliz işgali sırasında yükselen bir kariyere sahip olan Beck, gitar çalışmalarını başlangıçta pop radyo için yazılmış şarkılara koydu. Ancak 1960’ların sonlarında kendi gruplarını yönetiyordu, baş şarkıcılarını ayak uydurmak için çığlık atmalarına neden olan heyecan verici, çarpıntılı aranjmanlarla destekliyordu; metale doğru yol aldı. Beck’in enstrümanları, materyali caz rock’a doğru kayarken 1970’lerde öne çıktı. Ancak, başından beri ona ilham veren blues ve rockabilly’den asla vazgeçmedi.
İşte Beck’in menzilini ve yoğunluğunu ortaya çıkaran kronolojik sırayla 10 parça.
Şarkıyı açan ısrarlı, yukarı-aşağı, oryantal esintili gitar çizgisi ve koronun arkasındaki kıvranan gitar riffi, bu parçayı kaygısız British Invasion popundan çok daha acil bir şeye dönüştürüyor. Beck’in baş gitarı, rockabilly ile raga’ya benzer bir şeyi karıştırarak son dakikanın tamamını devralır ve grubun geri kalanını tezahürat yapmaya bırakır.
Beck’in bir Yardbirds şarkısının süper güçlü versiyonu, vokalde Rod Stewart’a ve The Who gibi çağdaşlara rakip olan çalkantılı, kırbaçlanan bir düzenlemeye sahip. Beck kendi güçlü akorlarına yüksek ve alçak karşı melodilerle cevap verirken şarkı daha en başından dörtnala gidiyor. Köprü, çift zamana vuruyor ve son mısradan sonra, grup uygun bir ağır çekim çökme sahneliyor.
Jeff Beck Grubu ile Donovan, “Barabajagal” (1969)
Suzi Quatro gibi kederli destek vokalistleri tarafından desteklenen grup lideri Beck, normalde yumuşak dilli çiçek çocuk ozanı Donovan’ın bu kabadayı şarkısını katalize etti. Beck’in elektro gitarı, tınlayan rockabilly senkopuyla açılıyor, dalgalı piyano ritmini oluşturuyor ve her şeyi anlamlı bir şekilde ilerletiyor. Şarkının sonunda gerçekten sızlanmaya başlıyor.
Beck ve Stevie Wonder, 1970’lerde şarkı paylaştılar ve birbirlerinin albümlerinde yer aldılar ve Wonder’ın “Talking Book”undan “Lookin’ for Another Pure Love”, şarkının köprüsündeki en tatlı melodisinde gitariste yer verdi. Solosu yüksek bir notaya yükselir ve ardından tembelce aşağı akar, parça boyunca Wonder’ın vokallerini küçük slaytlar ve süslemelerle süslemek ve şarkının karmaşık akor ilerlemesinden zevk almak için devam eder.
Beck’in en ünlü baladı, bir Wonder şarkısının enstrümantal versiyonudur. Onu uzun cümleler ve sürekli değişen tonlarla oynuyor: bir diyalog olarak, kederli bir ağıt olarak, acı bir kendini suçlama olarak, acı verici bir istek olarak, kırılgan bir umut şansı olarak. Baştan sona şarkı söylüyor.
O zamanlar Beck’in grubunda klavyeci olan Max Middleton tarafından yazılan “Freeway Jam”, parçalar açıkça tanımlanmış olmasına rağmen, sanki bir jam session’dan çıkmış gibi gerçekleşen ve kaybolan canlı bir karıştırmadır. Beck’e bazı klarnet melodilerini çalması ve ardından onlara triller, eğimli notalar, blues yalamaları ve uyumsuzluklarla saldırması için yer verir. 1977’de piyasaya sürülen klavyeci Jan Hammer ile canlı bir versiyon, melodiyi daha da iyimser ve çılgın hale getiriyor.
Rod Stewart, Curtis Mayfield’ın gospel-ruh standardı “People Get Ready”nin sade başlayan ama hararetli bir uyarlaması için Beck’e katıldı. Beck, ilk mısradan sonra gösterişli, tantana benzeri bir gitar kancası sağlıyor, ardından Stewart’ı giderek daha fazla meşgul ediyor: melodiyi nota bükme varyasyonlarıyla devralıyor, aşağıdan yükseliyor ve Stewart’ı çığlık atmaya ve falsettoya atlamaya teşvik ediyor. 1980’lerin tarihli prodüksiyonuna rağmen şarkı ruhu buluyor.
Beck kadar fiziksel bir oyuncu, elektronika’nın mekanik sürüşünün üstesinden gelebilir mi? Doğal olarak. “THX 138” in amansız bir şekilde programlanan davul ritmi, ama Beck onu çeşitli şekillerde kullanıyor: oryantal esintili bir modal döngü, uzun süreli güçlü akorlar, yüksek blues hatları, vahşi stereo çağrı ve yanıt akorları, bir melodi ile göğe doğru sıçrar. Tüm hileler için, bu karışıma insan eli hakimdir.
Jeff Beck, Jimmy Page ile, Beck’in Bolero’su (2009)
Led Zeppelin’i kurmadan önce Jimmy Page, Jeff Beck’in yardımcı gitaristiydi ve ardından Yardbirds ile onun yerini aldı. 1966’da Beck’in ilk solo single’ı için Page tarafından yazılan “Beck’s Bolero” yu kaydetmek için birlikte çalıştılar. Rock & Roll Hall of Fame’in bu zarif yeni buluşması, tam doğru oranlarda gürültülü, gösterişli, virtüöz ve abartılı.
Beck, tüm hızına ve becerisine rağmen, sürekli bir melodinin güzelliğini asla hafife almadı. Yaylı orkestra akorlarıyla desteklenen, melodide süzülen, bazı notaları geride bırakarak ve diğerlerinde tremolo kullanarak, tanıdık şarkının her kıvrımını değerli bir keşif gibi seslendirerek o Hollywood standardını çaldı.
Ancak daha sessiz anlarda, Beck’in gitarı şaşırtıcı derecede nazik olabilir, bir melodiyi onurlandırabilir veya alaycı, yumuşak tonlar sunabilir. Salı günü 78 yaşında hayatını kaybeden Beck, aynı zamanda elektro gitar tonları, amplifikasyon ve distorsiyon ustasıydı. Stratocaster’ını tek bir parça boyunca buz gibi, yakıcı, keskin ve dünya dışı bir ses çıkarabiliyordu.
İngiliz işgali sırasında yükselen bir kariyere sahip olan Beck, gitar çalışmalarını başlangıçta pop radyo için yazılmış şarkılara koydu. Ancak 1960’ların sonlarında kendi gruplarını yönetiyordu, baş şarkıcılarını ayak uydurmak için çığlık atmalarına neden olan heyecan verici, çarpıntılı aranjmanlarla destekliyordu; metale doğru yol aldı. Beck’in enstrümanları, materyali caz rock’a doğru kayarken 1970’lerde öne çıktı. Ancak, başından beri ona ilham veren blues ve rockabilly’den asla vazgeçmedi.
İşte Beck’in menzilini ve yoğunluğunu ortaya çıkaran kronolojik sırayla 10 parça.
Şarkıyı açan ısrarlı, yukarı-aşağı, oryantal esintili gitar çizgisi ve koronun arkasındaki kıvranan gitar riffi, bu parçayı kaygısız British Invasion popundan çok daha acil bir şeye dönüştürüyor. Beck’in baş gitarı, rockabilly ile raga’ya benzer bir şeyi karıştırarak son dakikanın tamamını devralır ve grubun geri kalanını tezahürat yapmaya bırakır.
Beck’in bir Yardbirds şarkısının süper güçlü versiyonu, vokalde Rod Stewart’a ve The Who gibi çağdaşlara rakip olan çalkantılı, kırbaçlanan bir düzenlemeye sahip. Beck kendi güçlü akorlarına yüksek ve alçak karşı melodilerle cevap verirken şarkı daha en başından dörtnala gidiyor. Köprü, çift zamana vuruyor ve son mısradan sonra, grup uygun bir ağır çekim çökme sahneliyor.
Jeff Beck Grubu ile Donovan, “Barabajagal” (1969)
Suzi Quatro gibi kederli destek vokalistleri tarafından desteklenen grup lideri Beck, normalde yumuşak dilli çiçek çocuk ozanı Donovan’ın bu kabadayı şarkısını katalize etti. Beck’in elektro gitarı, tınlayan rockabilly senkopuyla açılıyor, dalgalı piyano ritmini oluşturuyor ve her şeyi anlamlı bir şekilde ilerletiyor. Şarkının sonunda gerçekten sızlanmaya başlıyor.
Beck ve Stevie Wonder, 1970’lerde şarkı paylaştılar ve birbirlerinin albümlerinde yer aldılar ve Wonder’ın “Talking Book”undan “Lookin’ for Another Pure Love”, şarkının köprüsündeki en tatlı melodisinde gitariste yer verdi. Solosu yüksek bir notaya yükselir ve ardından tembelce aşağı akar, parça boyunca Wonder’ın vokallerini küçük slaytlar ve süslemelerle süslemek ve şarkının karmaşık akor ilerlemesinden zevk almak için devam eder.
Beck’in en ünlü baladı, bir Wonder şarkısının enstrümantal versiyonudur. Onu uzun cümleler ve sürekli değişen tonlarla oynuyor: bir diyalog olarak, kederli bir ağıt olarak, acı bir kendini suçlama olarak, acı verici bir istek olarak, kırılgan bir umut şansı olarak. Baştan sona şarkı söylüyor.
O zamanlar Beck’in grubunda klavyeci olan Max Middleton tarafından yazılan “Freeway Jam”, parçalar açıkça tanımlanmış olmasına rağmen, sanki bir jam session’dan çıkmış gibi gerçekleşen ve kaybolan canlı bir karıştırmadır. Beck’e bazı klarnet melodilerini çalması ve ardından onlara triller, eğimli notalar, blues yalamaları ve uyumsuzluklarla saldırması için yer verir. 1977’de piyasaya sürülen klavyeci Jan Hammer ile canlı bir versiyon, melodiyi daha da iyimser ve çılgın hale getiriyor.
Rod Stewart, Curtis Mayfield’ın gospel-ruh standardı “People Get Ready”nin sade başlayan ama hararetli bir uyarlaması için Beck’e katıldı. Beck, ilk mısradan sonra gösterişli, tantana benzeri bir gitar kancası sağlıyor, ardından Stewart’ı giderek daha fazla meşgul ediyor: melodiyi nota bükme varyasyonlarıyla devralıyor, aşağıdan yükseliyor ve Stewart’ı çığlık atmaya ve falsettoya atlamaya teşvik ediyor. 1980’lerin tarihli prodüksiyonuna rağmen şarkı ruhu buluyor.
Beck kadar fiziksel bir oyuncu, elektronika’nın mekanik sürüşünün üstesinden gelebilir mi? Doğal olarak. “THX 138” in amansız bir şekilde programlanan davul ritmi, ama Beck onu çeşitli şekillerde kullanıyor: oryantal esintili bir modal döngü, uzun süreli güçlü akorlar, yüksek blues hatları, vahşi stereo çağrı ve yanıt akorları, bir melodi ile göğe doğru sıçrar. Tüm hileler için, bu karışıma insan eli hakimdir.
Jeff Beck, Jimmy Page ile, Beck’in Bolero’su (2009)
Led Zeppelin’i kurmadan önce Jimmy Page, Jeff Beck’in yardımcı gitaristiydi ve ardından Yardbirds ile onun yerini aldı. 1966’da Beck’in ilk solo single’ı için Page tarafından yazılan “Beck’s Bolero” yu kaydetmek için birlikte çalıştılar. Rock & Roll Hall of Fame’in bu zarif yeni buluşması, tam doğru oranlarda gürültülü, gösterişli, virtüöz ve abartılı.
Beck, tüm hızına ve becerisine rağmen, sürekli bir melodinin güzelliğini asla hafife almadı. Yaylı orkestra akorlarıyla desteklenen, melodide süzülen, bazı notaları geride bırakarak ve diğerlerinde tremolo kullanarak, tanıdık şarkının her kıvrımını değerli bir keşif gibi seslendirerek o Hollywood standardını çaldı.