Çocukken Howard Üniversitesi’nde keman çaldı ve piyano ve kompozisyon okudu, aynı zamanda oyunculuk ve stand-up komedisiyle de uğraştı. Üniversiteden sonra, Greenwich Village kulüplerinde komedyen olarak sahne aldığı ve Apollo Theatre’da gösterilere ev sahipliği yaptığı New York’a taşındı. Ayrıca çığır açan 1969 yapımı Putney Swope filminde de rol aldı.
“Kahkaha uyandırma fikri her zaman bedenimdeydi” dedi. “Ama sonunda bilinci, neden ve sonucu keşfetmeye başladığımda, komedi için kullandığım malzemenin izleyicilerle paylaşmak veya kendimi koşullandırmak için en sağlıklı şey olmadığını fark ettim. 1970 civarında komediyi bıraktım.
Meditasyona ve sesin iyileştirici özelliklerini keşfetmeye giderek daha fazla ilgi duymaya başladı. O zaman, şimdi olduğu gibi, müziğinin “doğaçlamadan, elektrikli kanun ve egzotik açık ruh halleriyle deneyler yapmaktan ve tefekkür, meditatif durumlardan performans sergilemekten” çıktığını söyledi.
On yıllar boyunca müziği gelişen teknolojiyi kucakladı: gitar pedalları, sentezleyiciler, uygulamalar, hepsi “maceracı sesli resim” hizmetinde dedi.
“Müziğin dokusu, sıcak, sürükleyici, kibar, misafirperver, misafirperver bir ruhu sıcak, kabarık bir kucaklamayla kucaklamak gibidir. Veya savunmasız olmak için güzel, rahatlatıcı, güvenli bir yer gibi. Ve müziğe, bir vücut hareketini harekete geçiren, olumlu bir düşünce hareketini ve sosyal davranışı harekete geçiren ilham verici bir hareket olarak bakıyorum.”
Laraaji ayrıca şakalar yapmadan kahkaha uyandırmaya geri döndü. Konser programının yanı sıra, kendisine New York’ta bir aşramda tanıtılan bir fikir olan “Kahkaha Meditasyonu” üzerine atölye çalışmaları sunuyor. “Fikir, insanları rahatlatmak, vücutlarına şarkı söylemek ve ardından 15 dakika boyunca uzanıp gülmelerini sağlamaktı” dedi. “Atölye, insanlara sesle, bedene, kafaya, kafaya, tiroide, göğüsteki timusa, kalbe, karın organlarına ve karın organlarına masaj yapmayı öğrettiğim bir oyun dükkanına dönüştü. sonra akciğerlerdeki alveollerdeki havayı serbest bırakır. Böylece tam bir iç egzersiz haline geliyor.”
“Kahkaha uyandırma fikri her zaman bedenimdeydi” dedi. “Ama sonunda bilinci, neden ve sonucu keşfetmeye başladığımda, komedi için kullandığım malzemenin izleyicilerle paylaşmak veya kendimi koşullandırmak için en sağlıklı şey olmadığını fark ettim. 1970 civarında komediyi bıraktım.
Meditasyona ve sesin iyileştirici özelliklerini keşfetmeye giderek daha fazla ilgi duymaya başladı. O zaman, şimdi olduğu gibi, müziğinin “doğaçlamadan, elektrikli kanun ve egzotik açık ruh halleriyle deneyler yapmaktan ve tefekkür, meditatif durumlardan performans sergilemekten” çıktığını söyledi.
On yıllar boyunca müziği gelişen teknolojiyi kucakladı: gitar pedalları, sentezleyiciler, uygulamalar, hepsi “maceracı sesli resim” hizmetinde dedi.
“Müziğin dokusu, sıcak, sürükleyici, kibar, misafirperver, misafirperver bir ruhu sıcak, kabarık bir kucaklamayla kucaklamak gibidir. Veya savunmasız olmak için güzel, rahatlatıcı, güvenli bir yer gibi. Ve müziğe, bir vücut hareketini harekete geçiren, olumlu bir düşünce hareketini ve sosyal davranışı harekete geçiren ilham verici bir hareket olarak bakıyorum.”
Laraaji ayrıca şakalar yapmadan kahkaha uyandırmaya geri döndü. Konser programının yanı sıra, kendisine New York’ta bir aşramda tanıtılan bir fikir olan “Kahkaha Meditasyonu” üzerine atölye çalışmaları sunuyor. “Fikir, insanları rahatlatmak, vücutlarına şarkı söylemek ve ardından 15 dakika boyunca uzanıp gülmelerini sağlamaktı” dedi. “Atölye, insanlara sesle, bedene, kafaya, kafaya, tiroide, göğüsteki timusa, kalbe, karın organlarına ve karın organlarına masaj yapmayı öğrettiğim bir oyun dükkanına dönüştü. sonra akciğerlerdeki alveollerdeki havayı serbest bırakır. Böylece tam bir iç egzersiz haline geliyor.”