Simon albüme en rahat tonuyla başlıyor. Sakin, hassas ve ritmik olarak esnek bir gitar çalma üzerine şarkı söylüyor: “Büyük göçü düşünüyordum.”
Göçün, şarkıcının kendisinin hazırlandığı bir geçiş olan yaşamdan ölüme bir geçiş olduğu neredeyse anında anlaşılır. Şüphecilik ile inanç gibi bir şeyi dengelemeye çalışarak zaman, aşk, kültür, aile, müzik, sonsuzluk ve Tanrı üzerine düşünür. Simon, “Your Forgiveness” şarkısında “Şüphe etmek için nedenlerim var / Beyaz ışık acıyı hafifletir” diyor. “İki milyar kalp atışı ve dışarı/Yoksa her şey yeniden mi başlıyor?”
Simon’ın şarkı yazarlığı hiçbir zaman özellikle dindar olmadı. Yıllar boyunca, “Bridge Over Troubled Water” ve “Loves Me Like a Rock” gibi şarkılarda ve 2011’deki So Beautiful or So What ne yaptı? – ama “Öbür Dünya”, yeni gelenlerin “önce bir form doldurması/sonra sıraya girmesi gereken” son bir bürokrasi olarak tasavvur edildi.
“Yedi Mezmur” daha alçakgönüllü ve saygılıdır. Koroları albümün açılış şarkısı “The Lord” dan alıntı yapıyor ve onun varyasyonlarını yapıyor. İncil’in Mezmurları’nda olduğu gibi – Simon’ın Kutsal Arp’ta belirttiği gibi, şarkılardı, Simon Rab’bi çarpıcı bir şekilde tasvir ediyor: harikulade ve muhteşem, hem koruyucu hem yok edici, bazen nazik ve bazen gazap dolu. Simon, Tanrı’nın “yoksullar için bir yemek, yabancılar için bir karşılama kapısı” olduğunu söylüyor. Ardından 21. yüzyılın tehlikelerini adlandırmaya dönüyor: “Covid virüsü Tanrı’dır/Tanrı yükselen okyanustur.”
Müziğin çoğu, yalnız derin düşüncelere dalmış gibi geliyor: Simon, hayatındaki çoğu şarkının ustaca virtüöz temelini oluşturan gitarıyla iletişim kuruyor. Parmaklarıyla desenler çizerken melodik cümlelere tutunuyor ve sonra onları bırakarak pop yapılarıyla dalga geçiyor ama kısa sürede onları çözüyor. Ve çevresinde her an arka plandan sesler yükselebilir: ek destekleyici gitarlar, Harry Partch’in bulut odası kaselerinin ürkütücü mikrotonal çanları, bir bas armonikasının tasasız hırıltısı ve albümün son anlarında eşi Edie Brickell’in sesi .
Göçün, şarkıcının kendisinin hazırlandığı bir geçiş olan yaşamdan ölüme bir geçiş olduğu neredeyse anında anlaşılır. Şüphecilik ile inanç gibi bir şeyi dengelemeye çalışarak zaman, aşk, kültür, aile, müzik, sonsuzluk ve Tanrı üzerine düşünür. Simon, “Your Forgiveness” şarkısında “Şüphe etmek için nedenlerim var / Beyaz ışık acıyı hafifletir” diyor. “İki milyar kalp atışı ve dışarı/Yoksa her şey yeniden mi başlıyor?”
Simon’ın şarkı yazarlığı hiçbir zaman özellikle dindar olmadı. Yıllar boyunca, “Bridge Over Troubled Water” ve “Loves Me Like a Rock” gibi şarkılarda ve 2011’deki So Beautiful or So What ne yaptı? – ama “Öbür Dünya”, yeni gelenlerin “önce bir form doldurması/sonra sıraya girmesi gereken” son bir bürokrasi olarak tasavvur edildi.
“Yedi Mezmur” daha alçakgönüllü ve saygılıdır. Koroları albümün açılış şarkısı “The Lord” dan alıntı yapıyor ve onun varyasyonlarını yapıyor. İncil’in Mezmurları’nda olduğu gibi – Simon’ın Kutsal Arp’ta belirttiği gibi, şarkılardı, Simon Rab’bi çarpıcı bir şekilde tasvir ediyor: harikulade ve muhteşem, hem koruyucu hem yok edici, bazen nazik ve bazen gazap dolu. Simon, Tanrı’nın “yoksullar için bir yemek, yabancılar için bir karşılama kapısı” olduğunu söylüyor. Ardından 21. yüzyılın tehlikelerini adlandırmaya dönüyor: “Covid virüsü Tanrı’dır/Tanrı yükselen okyanustur.”
Müziğin çoğu, yalnız derin düşüncelere dalmış gibi geliyor: Simon, hayatındaki çoğu şarkının ustaca virtüöz temelini oluşturan gitarıyla iletişim kuruyor. Parmaklarıyla desenler çizerken melodik cümlelere tutunuyor ve sonra onları bırakarak pop yapılarıyla dalga geçiyor ama kısa sürede onları çözüyor. Ve çevresinde her an arka plandan sesler yükselebilir: ek destekleyici gitarlar, Harry Partch’in bulut odası kaselerinin ürkütücü mikrotonal çanları, bir bas armonikasının tasasız hırıltısı ve albümün son anlarında eşi Edie Brickell’in sesi .