Ancak dört yıl önce, 1969'dan itibaren 1969'dan itibaren tamamen geçici bir Sly ve Family Stone portresini görmeye davet edildik. Yedi kişinin görüşü, hippiler bir makrame -fuffo'dan kaydırdığında çok çalıştı, sonra André 3000 burada şüphelendiğinde hissetti: “Gelecekte”. “Summer of Soul” dan aldıkları izlenimi ve Harlem Mount Morris Park'ın çimlerinde çok sayıda siyah seyirciyi topladıklarında, her şeyin göründüğü ve ses çıkmasıydı. Ancak 2021'deki bu konserlerin bir bakış açısı buğulanmış bir trajedi yarattı: deneseniz bile, yine de bunu yapamayabilirsiniz. Film onunla oturabileceğimize güveniyordu. Yaratıcıları, özel bir malzeme zenginliğinde şanslıydılar ve her dakikayı sıvı bir azim iletiminde hüzünlü bir mesaja yönlendirdiler. “Sly Lives!” Ancak, üzen veya rüzgar alan her şeyi aktarmakta zorlandığını hissedebilirsiniz.
Eğer dahil olursan Müzikal bir yolculukta, Questlove'un düşünceleri nereye yönlendirildikleri hakkında gerekli hissediyor. İki yıl önce Stevie Wonder'ın çalışması hakkında yaptığım bir gösteri için onunla birkaç saat geçirdim ve telefonda itfaiye tugayını yapmamız gerektiğini düşündüğüm zamanlar vardı, çünkü zihni de istekli, ama kaset söndürmek için oldukça iyiydi. Genel endişe, yapacak çok şey olması: filmler, podcast'ler, görünüşler, deejaying, davul, kitaplar. Her yerde var olan – aşırı pozlanmamış, ancak ince gerilmiş hissediyor. Sadece geçen ay NBC, Oz Rodriguez ile yaptığı “Kadınlar ve Beyler… 50 Yıllık SNL Müzik” i tetikledi. Orada, müzik tutkusu, müzikalite duyulabilir merak ve görsel ritim duygusu tekrar tekrar 10 pimi, Bowler'ın dil kullanımında bir porsuk da yendi. Online deneyimledikleri insanlar arasında ölümsüzlüğe ulaşan açılış meclisi, şovda altı dakikada bir not oynayan her eylem gibi hissettiriyor. Buna karşılık, “Sly yaşıyor!” bir bölünme.
Ailenin çoğu, neredeyse babası adına sanki röportajlarda ve çocuklarında ortaya çıkıyor. Her ne kadar müziğin hala kendisi için cevap verdiğini söyleyebilirim. Filmin sanatçı uzmanları, 1970'lerin bu albümlerinin sevincinin eksik olduğunu gözlemliyor “Bir ayaklanma,” taze “,” küçük konuşma “var. Uyuşturucular müzik müziğine kesinlikle daha kolay katkıda bulundu. Ancak karmaşıklık Teslim, Errico grubu bitirdikten ve Stone sihrini davul makinesine döktükten sonra bile, filmin uzman müzisyenleri müziğini geniş sarı bir tuğla yola koyuyor.
Filmin film yapımcıları hakkında grubun son albümlerinde ne olduğunu düşündükleri hakkında çok daha fazla şey duymanın ne kadar açıklaması olurdu. (Stone aslında on yılın sonuna kadar solo bir eylem haline gelmişti.) Kulağım için her şeydeki hayal kırıklığı ve hayal kırıklığı her şeye dalmıştı. Erken müziğin esnekliği ve ruh hali 1971'e kadar kayboldu. Şarkılar artık hiçbir şeye dönüşmüyor. “Yani gelecek” çok gitmiş gibi görünüyor. Şimdiki zamana atıfta bulunurlar, kıkırdar ve şikayet ederler. Onlar onlar, ne olabileceği değil. Tam olarak nedir. “Fresh” by “Cilt I'm” ile bu basta zaman zaman huzursuz ve çizik bir şey duyabilirsiniz.
Grup, 1968 ayaklanmaları sırasında oldukça farklı geliyor: Bluesy – O zamanlar en komik bluesy olurdu. Ama sadece mavi. “Dansin '” neredeyse bir “Müziğe Dans” şarkısı, öfori için bir övgü. Sonra markaları bir tabutun önündeymiş gibi durduran “Que Sera, Sera” var. Sivil hakların parçaları altında, ancak siyah sanatlar hareketinin binalarının ortasında mahsur kalıyoruz. “Bana kalmış olsaydı”, grup da ulusa ve akıllıca yalvarır: ayrıca: Deneyecek misin, yyyyyyy?? Ve bu “girişimde” kızlarla oraya ulaşmak için acı çekiyor. 1960'ların sonlarında bu müziğin vaadine inandıysanız, “taze” in harap gerginliği özellikle duygusal olarak dayanılmaz olabilir. Grubu yerden çektiklerinde pratik olarak duyabilirsiniz. Albüm, vücudunuzda çalışan, çirkin istifa ve birkaç umutlu közler de kalbinizi kıran dolaşım funk'un bir şaheseridir. Bir vizyonun solması. Yerçekimi meydan okuyor onlara.
Riskler ve ödüller Müziğin müzik başarısı “Sly Lives” üzerine bir zorlanma yaratıyor! “Siyah bir sanatçı olarak izlediğiniz bir dünyanın önünde savunmasız olmak ne kadar zor?” diye soruyor. Kimse büyük bir cevap sunduğunu göstermedi, ancak Tanrı D'Angelo'yu çiğnendiği için kutsasın.
Eğer dahil olursan Müzikal bir yolculukta, Questlove'un düşünceleri nereye yönlendirildikleri hakkında gerekli hissediyor. İki yıl önce Stevie Wonder'ın çalışması hakkında yaptığım bir gösteri için onunla birkaç saat geçirdim ve telefonda itfaiye tugayını yapmamız gerektiğini düşündüğüm zamanlar vardı, çünkü zihni de istekli, ama kaset söndürmek için oldukça iyiydi. Genel endişe, yapacak çok şey olması: filmler, podcast'ler, görünüşler, deejaying, davul, kitaplar. Her yerde var olan – aşırı pozlanmamış, ancak ince gerilmiş hissediyor. Sadece geçen ay NBC, Oz Rodriguez ile yaptığı “Kadınlar ve Beyler… 50 Yıllık SNL Müzik” i tetikledi. Orada, müzik tutkusu, müzikalite duyulabilir merak ve görsel ritim duygusu tekrar tekrar 10 pimi, Bowler'ın dil kullanımında bir porsuk da yendi. Online deneyimledikleri insanlar arasında ölümsüzlüğe ulaşan açılış meclisi, şovda altı dakikada bir not oynayan her eylem gibi hissettiriyor. Buna karşılık, “Sly yaşıyor!” bir bölünme.
Ailenin çoğu, neredeyse babası adına sanki röportajlarda ve çocuklarında ortaya çıkıyor. Her ne kadar müziğin hala kendisi için cevap verdiğini söyleyebilirim. Filmin sanatçı uzmanları, 1970'lerin bu albümlerinin sevincinin eksik olduğunu gözlemliyor “Bir ayaklanma,” taze “,” küçük konuşma “var. Uyuşturucular müzik müziğine kesinlikle daha kolay katkıda bulundu. Ancak karmaşıklık Teslim, Errico grubu bitirdikten ve Stone sihrini davul makinesine döktükten sonra bile, filmin uzman müzisyenleri müziğini geniş sarı bir tuğla yola koyuyor.
Filmin film yapımcıları hakkında grubun son albümlerinde ne olduğunu düşündükleri hakkında çok daha fazla şey duymanın ne kadar açıklaması olurdu. (Stone aslında on yılın sonuna kadar solo bir eylem haline gelmişti.) Kulağım için her şeydeki hayal kırıklığı ve hayal kırıklığı her şeye dalmıştı. Erken müziğin esnekliği ve ruh hali 1971'e kadar kayboldu. Şarkılar artık hiçbir şeye dönüşmüyor. “Yani gelecek” çok gitmiş gibi görünüyor. Şimdiki zamana atıfta bulunurlar, kıkırdar ve şikayet ederler. Onlar onlar, ne olabileceği değil. Tam olarak nedir. “Fresh” by “Cilt I'm” ile bu basta zaman zaman huzursuz ve çizik bir şey duyabilirsiniz.
Grup, 1968 ayaklanmaları sırasında oldukça farklı geliyor: Bluesy – O zamanlar en komik bluesy olurdu. Ama sadece mavi. “Dansin '” neredeyse bir “Müziğe Dans” şarkısı, öfori için bir övgü. Sonra markaları bir tabutun önündeymiş gibi durduran “Que Sera, Sera” var. Sivil hakların parçaları altında, ancak siyah sanatlar hareketinin binalarının ortasında mahsur kalıyoruz. “Bana kalmış olsaydı”, grup da ulusa ve akıllıca yalvarır: ayrıca: Deneyecek misin, yyyyyyy?? Ve bu “girişimde” kızlarla oraya ulaşmak için acı çekiyor. 1960'ların sonlarında bu müziğin vaadine inandıysanız, “taze” in harap gerginliği özellikle duygusal olarak dayanılmaz olabilir. Grubu yerden çektiklerinde pratik olarak duyabilirsiniz. Albüm, vücudunuzda çalışan, çirkin istifa ve birkaç umutlu közler de kalbinizi kıran dolaşım funk'un bir şaheseridir. Bir vizyonun solması. Yerçekimi meydan okuyor onlara.
Riskler ve ödüller Müziğin müzik başarısı “Sly Lives” üzerine bir zorlanma yaratıyor! “Siyah bir sanatçı olarak izlediğiniz bir dünyanın önünde savunmasız olmak ne kadar zor?” diye soruyor. Kimse büyük bir cevap sunduğunu göstermedi, ancak Tanrı D'Angelo'yu çiğnendiği için kutsasın.