Ancak bir hafta sonra, Berlin Filarmoni Orkestrası ile Robert Schumann’ın Piyano Konçertosu ve Brahms’ın İkinci Senfonisi’nde doğal akışı ve güçlü aciliyeti dengeledi. Canlılıktan yoksun olmayan Brahms açılışında yumuşak bir tondaydı; Allegro finali ışıltılı bir enerji yayıyordu ama renkleri gün ışığından çok gün batımının parıltısıydı. Bu sadece doğru miktarda bir vedaydı.
Ve Schumann’ın coşkulu şefkatinden sonra Barenboim, Bizet’nin dört ellik Little Husband, Little Wife from the Children’s Games süitinde klavyede 1940’lardan beri müzik işbirlikçisi olan Argerich’e katıldı: acı veren bir şefkat anı.
Barenboim sahneye çıkan birkaç adımı temkinli bir şekilde, ancak tırabzanlara dayanmadan attı ve podyumdaki hareketleri bazen geniş ve kapsamlıydı. Ama çoğu kez yönettiği kadar denetliyor gibiydi: dikkatli gözlerle ama kolları aşağıda, orkestranın ondan neye ihtiyacı olmadığını bilecek kadar deneyimli.
Thomas ayrıca Ağustos ayında Times’a hastalığının onu daha verimli hareketler yapmaya zorladığını söyledi. Pazar günü akıcıydı ama çekingendi, bazen basit bir vuruş tutuyordu; bazen sopasını yatay olarak keser; bazen kollarını sertçe aşağı pompalamak; bazen ellerini kaldırır, görünmez bir topun etrafını sanki hem çağırmak hem de sesi yakalamak istermiş gibi sarardı.
Mahler’ini her zaman karakterize eden açık sözlülük vardı. (Kaydedilmiş birçok senfoni döngüsü arasında, 25 yıl boyunca şefliğini yaptığı San Francisco Senfonisi ile gösterişsiz, güzel icra edilmiş setim, geçen yıl uzun bir yolculukta doğrudan çalmak için seçimimdi.) Burada, Los Angeles’ta , alaycı veya ekşi olmaktan çok gururlu ve kararlı hissettiren orta hareketlerde bile hızı sabırlıydı. İşte buradayım, der gibiydiler. beni al ya da bırak
Çıta şekilsizleşirken iplerin birbirinin yanından kaydığı eserin buz gibi son dakikaları, benim deneyimime göre, bilincin sonunun bulanıklaşmasını her zamankinden daha fazla anlatıyor gibiydi.
Ancak ölmekte olan sesin ardından gelen sessizlikte, alkışlamaya hazır bir seyirci ile bırakmak istemeyen bir orkestra şefi arasında her zamanki tavuk oyunu yoktu. Pazar günü, alkışlamadan önce irade savaşı, kendini beğenmişlik yoktu. Thomas sakinleşti ve sonra bıraktı.
Ve Schumann’ın coşkulu şefkatinden sonra Barenboim, Bizet’nin dört ellik Little Husband, Little Wife from the Children’s Games süitinde klavyede 1940’lardan beri müzik işbirlikçisi olan Argerich’e katıldı: acı veren bir şefkat anı.
Barenboim sahneye çıkan birkaç adımı temkinli bir şekilde, ancak tırabzanlara dayanmadan attı ve podyumdaki hareketleri bazen geniş ve kapsamlıydı. Ama çoğu kez yönettiği kadar denetliyor gibiydi: dikkatli gözlerle ama kolları aşağıda, orkestranın ondan neye ihtiyacı olmadığını bilecek kadar deneyimli.
Thomas ayrıca Ağustos ayında Times’a hastalığının onu daha verimli hareketler yapmaya zorladığını söyledi. Pazar günü akıcıydı ama çekingendi, bazen basit bir vuruş tutuyordu; bazen sopasını yatay olarak keser; bazen kollarını sertçe aşağı pompalamak; bazen ellerini kaldırır, görünmez bir topun etrafını sanki hem çağırmak hem de sesi yakalamak istermiş gibi sarardı.
Mahler’ini her zaman karakterize eden açık sözlülük vardı. (Kaydedilmiş birçok senfoni döngüsü arasında, 25 yıl boyunca şefliğini yaptığı San Francisco Senfonisi ile gösterişsiz, güzel icra edilmiş setim, geçen yıl uzun bir yolculukta doğrudan çalmak için seçimimdi.) Burada, Los Angeles’ta , alaycı veya ekşi olmaktan çok gururlu ve kararlı hissettiren orta hareketlerde bile hızı sabırlıydı. İşte buradayım, der gibiydiler. beni al ya da bırak
Çıta şekilsizleşirken iplerin birbirinin yanından kaydığı eserin buz gibi son dakikaları, benim deneyimime göre, bilincin sonunun bulanıklaşmasını her zamankinden daha fazla anlatıyor gibiydi.
Ancak ölmekte olan sesin ardından gelen sessizlikte, alkışlamaya hazır bir seyirci ile bırakmak istemeyen bir orkestra şefi arasında her zamanki tavuk oyunu yoktu. Pazar günü, alkışlamadan önce irade savaşı, kendini beğenmişlik yoktu. Thomas sakinleşti ve sonra bıraktı.