Purgas, Ulusal Tasarım Enstitüsü’ndeki olayları Hindistan’daki elektronik müzik için “sıfır noktası” olarak nitelendirdi, ancak daha fazla araştırmanın daha önceki örnekleri ortaya çıkaracağını umuyor. Ancak kendisinin ve diğerlerinin yayına eşlik eden “Subcontinental Synthesis” adlı kitapta açıkladığı gibi Enstitü bir boşluktan ortaya çıkmadı; Hindistan’ın geleceğiyle ilgili deneyler yaptığı bir dönemde ortaya çıktı.
1947’deki bağımsızlığından sonra Hindistan, kendi şartlarına göre modernleşmek isteyen yeni bir ulustu. “Ulusal Tasarım Enstitüsü’nün 50 Yılı: 1961-2011” kitabının yazarı Shilpa Das, “Yeni genç ulus için çok iyimser ve umutlu bir dönemdi çünkü önümüzde parlak bir gelecek olduğunu hissediyorduk” dedi. görüşme. Bu ulus inşası, önemli sanayileşmenin yanı sıra yeni eğitim kurumlarının gelişimini de içeriyordu.
Hükümet, Amerikalı tasarımcılar Charles ve Ray Eames’i ülkeyi ziyaret etmeye ve bir rapor sunmaya davet etti; Onların tavsiyelerinin ardından, yeni kurulan Gujarat eyaletinin başkenti ve mevcut bir ticaret merkezi olan Ahmedabad’da Ulusal Tasarım Enstitüsü devreye alındı. Merkezi hükümet finansmanı ve Amerikan Ford Vakfı’nın desteğiyle inşa edilmişti, ancak esasen hayırseverlik yoluyla sanatı teşvik eden ve sanat eğitimine radikal yaklaşımlara güçlü bir inancı olan zengin bir tüccar aileden gelen Gautam ve Gira Sarabhai tarafından şekillendirildi. .
Bu fikirler, 1961’deki kuruluşundan bu yana “yaparak öğrenme” fikrinin yapılandırılmış bir müfredatın sağlanmasından önce geldiği NID’de gelişti. Müzik stüdyosu 60’lı yılların ortalarında şekillenmeye başladı. Uzun vadeli bir stüdyo projesini desteklemek amacıyla (ve belki de Amerika’nın giderek istikrarsızlaşan finansman durumunu göz önünde bulundurarak) Sarabhai ailesi, Ekim 1968’de Ahmedabad’da Hindistan’ın ilk Moog sentezleyicisini kurmak için Tudor’la anlaştı. Purgas’a göre “görkemli ve pahalı bir beygir” olan bu enstrüman, daha sonra eleştirmenleri için bir zenginlik sembolü haline geldi, ancak kısaca NID içindeki ve çevresindekilerin hayal gücünü yakaladı.
Tasarım Enstitüsü’nün müzik stüdyosunun -daha sonra mahvolacak olan- güzelliği akışkanlığıydı. Stüdyo başlangıçta, orada kaldığı üç ay boyunca öğretmen ve sanatçı arasında bir yerde çalışan Tudor tarafından yönetiliyordu. (Bazı besteleri derlemede yer alıyor.) Tokyo Üniversitesi’nden profesör You Nakai bir röportajda “Daha yetkili bir kişi gelseydi her şey çok farklı olurdu” dedi.
Purgas, “Tudor’un aslında Hindistan’a gitmek için çok iyi bir insan olduğunu hissettim” dedi ve “NID’deki bestecilerin kendi seslerini gerçekten keşfetmelerine olanak tanıyan bir alan yarattığını” söyledi.
1947’deki bağımsızlığından sonra Hindistan, kendi şartlarına göre modernleşmek isteyen yeni bir ulustu. “Ulusal Tasarım Enstitüsü’nün 50 Yılı: 1961-2011” kitabının yazarı Shilpa Das, “Yeni genç ulus için çok iyimser ve umutlu bir dönemdi çünkü önümüzde parlak bir gelecek olduğunu hissediyorduk” dedi. görüşme. Bu ulus inşası, önemli sanayileşmenin yanı sıra yeni eğitim kurumlarının gelişimini de içeriyordu.
Hükümet, Amerikalı tasarımcılar Charles ve Ray Eames’i ülkeyi ziyaret etmeye ve bir rapor sunmaya davet etti; Onların tavsiyelerinin ardından, yeni kurulan Gujarat eyaletinin başkenti ve mevcut bir ticaret merkezi olan Ahmedabad’da Ulusal Tasarım Enstitüsü devreye alındı. Merkezi hükümet finansmanı ve Amerikan Ford Vakfı’nın desteğiyle inşa edilmişti, ancak esasen hayırseverlik yoluyla sanatı teşvik eden ve sanat eğitimine radikal yaklaşımlara güçlü bir inancı olan zengin bir tüccar aileden gelen Gautam ve Gira Sarabhai tarafından şekillendirildi. .
Bu fikirler, 1961’deki kuruluşundan bu yana “yaparak öğrenme” fikrinin yapılandırılmış bir müfredatın sağlanmasından önce geldiği NID’de gelişti. Müzik stüdyosu 60’lı yılların ortalarında şekillenmeye başladı. Uzun vadeli bir stüdyo projesini desteklemek amacıyla (ve belki de Amerika’nın giderek istikrarsızlaşan finansman durumunu göz önünde bulundurarak) Sarabhai ailesi, Ekim 1968’de Ahmedabad’da Hindistan’ın ilk Moog sentezleyicisini kurmak için Tudor’la anlaştı. Purgas’a göre “görkemli ve pahalı bir beygir” olan bu enstrüman, daha sonra eleştirmenleri için bir zenginlik sembolü haline geldi, ancak kısaca NID içindeki ve çevresindekilerin hayal gücünü yakaladı.
Tasarım Enstitüsü’nün müzik stüdyosunun -daha sonra mahvolacak olan- güzelliği akışkanlığıydı. Stüdyo başlangıçta, orada kaldığı üç ay boyunca öğretmen ve sanatçı arasında bir yerde çalışan Tudor tarafından yönetiliyordu. (Bazı besteleri derlemede yer alıyor.) Tokyo Üniversitesi’nden profesör You Nakai bir röportajda “Daha yetkili bir kişi gelseydi her şey çok farklı olurdu” dedi.
Purgas, “Tudor’un aslında Hindistan’a gitmek için çok iyi bir insan olduğunu hissettim” dedi ve “NID’deki bestecilerin kendi seslerini gerçekten keşfetmelerine olanak tanıyan bir alan yarattığını” söyledi.