“Yeterince Güçlü Değil”de pompalayan, yankılanan prodüksiyon 1980’lerin yeni dalgasını çağrıştırıyor; Bir mısra The Cure’un “Boys Don’t Cry” şarkısını söylemekten bahsediyor. Üçlü, titrek bir ilişkiyi bir Sheryl Crow şarkısına selam vererek anlatıyor: “Senin erkeğin olacak kadar güçlü değilim/yalan söyledim, sadece beklentilerini azaltıyorum.” Ancak müzik, akıldan çıkmayan davullarla kendine güveniyor. sürekli tıngırdayan gitarlar ve bastan gelen karşı melodiler ve çocuk dehasını teolojik bir nakarata taşıyor: “Her zaman bir melek, asla bir tanrı.”
Boygenius, hem sesli hem de sözlü olarak, analog ve dijital çağlar arasında – daha da kötüsü – değişen bir şeye bakıyor. Buna ölçülebilirlik diyelim: yaşanmış deneyimin kişisel olmayan soğuk sayılara indirgenmesi. Çevrimdışı, günlük fizikselliğin ve ruhsal bağlantının tablolaştırılmamış, yeniden üretilemeyen, sadece kaotik koşullarında hala kalıcı bir insanlık var – bir bilgisayar tarafından çalındığında bile müziğin yakalayabileceği bir şey. Ve boygenius hala erişilebilir olduğunu biliyor.
“The Record” daki şarkılar, belirsizliği ve kararsızlığı anlamlı, hatta samimi kılıyor. “Emily I’m Sorry”, parça yumuşak akustik tıngırdatmadan darbeli, programlanmış, ters-sarmalı seslere dönüşürken, sesi nefes kesici ve endişeli bir şekilde özür dileyen Bridgers’ı içeriyor. Bridgers, “27 yaşındayım ve kim olduğumu bilmiyorum,” diyor, “ama ne istediğimi biliyorum.”
Albümün finali “Letter to an Old Poet”ta da Bridgers ön planda. Şarkıcı, karizmatik ama kötü olan sevdiği birinden ayrılmaya çalışırken, basit piyano akorlarını basamaklı yaylıların eşlik ettiği elektronik belirsizliğe sokar. “Beni eşit hissettiriyorsun,” diye şarkı söylüyor, “ama senden daha iyiyim ve bunu şimdiye kadar bilmelisin.” Şarkı, tutku ile mantık, duygu ile ölçü arasındaki mesafeyi kurnazca ve yoğun bir şekilde araştırıyor. Üç indie rock söz yazarı aradaki boşluğu dolduramayabilir ama deniyorlar.
çocuk dehası
“Kayıt”
(çocuk dahisi/Interscope)
Boygenius, hem sesli hem de sözlü olarak, analog ve dijital çağlar arasında – daha da kötüsü – değişen bir şeye bakıyor. Buna ölçülebilirlik diyelim: yaşanmış deneyimin kişisel olmayan soğuk sayılara indirgenmesi. Çevrimdışı, günlük fizikselliğin ve ruhsal bağlantının tablolaştırılmamış, yeniden üretilemeyen, sadece kaotik koşullarında hala kalıcı bir insanlık var – bir bilgisayar tarafından çalındığında bile müziğin yakalayabileceği bir şey. Ve boygenius hala erişilebilir olduğunu biliyor.
“The Record” daki şarkılar, belirsizliği ve kararsızlığı anlamlı, hatta samimi kılıyor. “Emily I’m Sorry”, parça yumuşak akustik tıngırdatmadan darbeli, programlanmış, ters-sarmalı seslere dönüşürken, sesi nefes kesici ve endişeli bir şekilde özür dileyen Bridgers’ı içeriyor. Bridgers, “27 yaşındayım ve kim olduğumu bilmiyorum,” diyor, “ama ne istediğimi biliyorum.”
Albümün finali “Letter to an Old Poet”ta da Bridgers ön planda. Şarkıcı, karizmatik ama kötü olan sevdiği birinden ayrılmaya çalışırken, basit piyano akorlarını basamaklı yaylıların eşlik ettiği elektronik belirsizliğe sokar. “Beni eşit hissettiriyorsun,” diye şarkı söylüyor, “ama senden daha iyiyim ve bunu şimdiye kadar bilmelisin.” Şarkı, tutku ile mantık, duygu ile ölçü arasındaki mesafeyi kurnazca ve yoğun bir şekilde araştırıyor. Üç indie rock söz yazarı aradaki boşluğu dolduramayabilir ama deniyorlar.
çocuk dehası
“Kayıt”
(çocuk dahisi/Interscope)