Ve bu şarkı sözlerinin neredeyse her biri, daha önce karakter, tarih ve sosyal meseleler konusunda usta bir gözlemci olarak adını duyurmuş bir sanatçıdan farklı olarak Woods’un kendisine odaklanıyor. Çoğu kişi Woods’un sıcak, içten ve samimi sesini ilk kez Chance the Rapper (“Blessings”) ve Segal’in (“Sunday Candy”) şarkılarında duyulduğunda duydu. 2016’daki ilk solo albümü “Heavn”, siyasi huzursuzluk döneminde siyahi kadınlığın kendinden emin bir ifadesiydi (“Evet, hükümeti korkutuyor” diye sivri uçlu “Blk Girl Soldier”, “Tubman’ın deja vu’su” şarkısını söyledi). 2019’da çıkış yapan Legacy! Legacy!”, kendisinden önce gelen siyahi sanatçılara iddialı bir övgüydü. Her şarkı farklı bir öncünün adını taşıyordu: “Zora”, “Miles”, “Octavia.”
Bu, içinde Jamila’nın olmadığı anlamına gelmez. “’Miras!’ “Aslında kendim hakkında çok şey yazdığım pek çok şarkı var ama ‘Buna ‘Sonia’ diyeceğim” diye düşünüyorum” dedi gülerek. Bugüne kadarki en kişisel ve en savunmasız albümü olarak gördüğü “Water Made Us”, zırhını “döktü”. Kendisi kaynak materyal olarak kendim yazmaya karar verdiğini söyledi. Artık o katmanı en üste koymam gerekmiyor.
“Water Made Us” tamamen Woods’un kendi aşk arayışını konu alıyor. Kendisinin ve McClenney’nin 17 parçayı “bir ilişkinin döngüsü gibi” hissettirecek şekilde sıraladığını söyledi. İlk şarkılarda yeni bir bağın çırpıntılı hissi var. Daha sonra duygusal, klavye odaklı “Wreckage Room” şarkısı ve yürek burkan ama umutlu “Termostat” şeklinde çatışma ortaya çıkıyor. Son bölüm, birikmiş bilgeliği ifade ettikleri için Woods’un “mantra şarkıları” dediği şarkılardan bazılarını içeriyor.
Woods’la yaptığımız bir konuşma bu tür mantralarla doludur. Şiir akıl hocalarının içgörülerini ve edebi ilhamlarını topladı ve bunları uygun zamanda alıntı yapılmaya hazır şekilde tılsımlar gibi cebine koydu. Biri ona şunu tavsiye etti: “Sanatınızla olan ilişkiniz en değerli şeydir, bu yüzden onu korumalı ve ona karşı nazik olmalısınız.” Onun ilk eserlerinden bazılarını dinleyen bir başkası, özellikle “Su Bizi Yaptı” için geçerli olan bir gözlemde bulundu. “: “‘O kadar çok özel aşkın var ki’ dedi” diye anımsıyor. “‘Bu çok doğru hissettiriyor’ diye düşündüm. Her insanın sevme ve sevebilme şeklinin çok özel olduğunu ve bağlanma tarzlarının veya birini sevmenin ne anlama geldiğine dair onlardan aldığımız derslerin çok kişisel olduğunu düşünüyorum.
Çoğu aşk şarkısının iki kutbu vardır: “Seni seviyorum” ve “Senden nefret ediyorum.” “Water Made Us”ta canlandırıcı olan şey, Woods’un aralarındaki spektrumda ne kadar çeşitlilik yakaladığı ve bu şarkıların ne kadar çok spesifik aşka sahip olduğu. Güzel baş single’ı “Tiny Garden”da “Bunlar kelebekler ve havai fişekler değil” şarkısını söylüyor ve bir ilişkide sürekli olarak yeşil bir alanla ilgilenmeye giden günlük işin uygun bir lirik imajını buluyor: “Bunun bir küçük bir bahçe ama onu her gün besliyorum.”
Bu, içinde Jamila’nın olmadığı anlamına gelmez. “’Miras!’ “Aslında kendim hakkında çok şey yazdığım pek çok şarkı var ama ‘Buna ‘Sonia’ diyeceğim” diye düşünüyorum” dedi gülerek. Bugüne kadarki en kişisel ve en savunmasız albümü olarak gördüğü “Water Made Us”, zırhını “döktü”. Kendisi kaynak materyal olarak kendim yazmaya karar verdiğini söyledi. Artık o katmanı en üste koymam gerekmiyor.
“Water Made Us” tamamen Woods’un kendi aşk arayışını konu alıyor. Kendisinin ve McClenney’nin 17 parçayı “bir ilişkinin döngüsü gibi” hissettirecek şekilde sıraladığını söyledi. İlk şarkılarda yeni bir bağın çırpıntılı hissi var. Daha sonra duygusal, klavye odaklı “Wreckage Room” şarkısı ve yürek burkan ama umutlu “Termostat” şeklinde çatışma ortaya çıkıyor. Son bölüm, birikmiş bilgeliği ifade ettikleri için Woods’un “mantra şarkıları” dediği şarkılardan bazılarını içeriyor.
Woods’la yaptığımız bir konuşma bu tür mantralarla doludur. Şiir akıl hocalarının içgörülerini ve edebi ilhamlarını topladı ve bunları uygun zamanda alıntı yapılmaya hazır şekilde tılsımlar gibi cebine koydu. Biri ona şunu tavsiye etti: “Sanatınızla olan ilişkiniz en değerli şeydir, bu yüzden onu korumalı ve ona karşı nazik olmalısınız.” Onun ilk eserlerinden bazılarını dinleyen bir başkası, özellikle “Su Bizi Yaptı” için geçerli olan bir gözlemde bulundu. “: “‘O kadar çok özel aşkın var ki’ dedi” diye anımsıyor. “‘Bu çok doğru hissettiriyor’ diye düşündüm. Her insanın sevme ve sevebilme şeklinin çok özel olduğunu ve bağlanma tarzlarının veya birini sevmenin ne anlama geldiğine dair onlardan aldığımız derslerin çok kişisel olduğunu düşünüyorum.
Çoğu aşk şarkısının iki kutbu vardır: “Seni seviyorum” ve “Senden nefret ediyorum.” “Water Made Us”ta canlandırıcı olan şey, Woods’un aralarındaki spektrumda ne kadar çeşitlilik yakaladığı ve bu şarkıların ne kadar çok spesifik aşka sahip olduğu. Güzel baş single’ı “Tiny Garden”da “Bunlar kelebekler ve havai fişekler değil” şarkısını söylüyor ve bir ilişkide sürekli olarak yeşil bir alanla ilgilenmeye giden günlük işin uygun bir lirik imajını buluyor: “Bunun bir küçük bir bahçe ama onu her gün besliyorum.”