CALE, TEK Bir madenci ve bir öğretmenin çocuğu, yaşamının ilk 18 yılını, otobiyografisi What’s Welsh for Welsh’de tanımladığı gibi, “garip, ücra, bazıları mistik bir ülke” dediği Güney Galler’deki küçük bir köy olan Garnant’ta geçirdi. Zen.” 7 yaşında İngilizce ve klasik piyano öğrenmeye başladı. Birkaç yıl sonra BBC okuluna geldi ve erken gelişmiş çocuğu kendi yazdığı bir besteyi çalarken aldı. Notalar kaybolduğu için Cale sonunu yazmak zorunda kaldı. Heyecan vericiydi: ilk doğaçlaması.
“Yaratıcı bir şekilde beni özgürleştirdi” diye yazdı. “Risk almaya başladım.”
Daha sonra Velvet Underground’ın sesini değiştirecek en önemli unsur olan viyola, tesadüfen Cale’in eline geçti: okul orkestrası için bir enstrüman seçme zamanı geldiğinde, geriye kalan tek enstrüman oydu. Yerel kütüphane, özellikle notalar isteyebileceğini anladığında, diğer dünyalara açılan kapısıydı. Webern, Berg, Haubenstock-Ramati ve tabii ki John Cage’den alıntı yaparak stüdyosunda “Bütün bu avangart müziklere parmak basabilirim” dedi.
Cale 15 yaşındayken yerel sinemada “Rock Around the Clock” filmini izledi; Tüm sınıf arkadaşları ekrana koştu ve sallanmaya başladı. Elektriklenmişti, kafası karışmıştı – o zamana kadar Stravinsky onun rock ‘n’ roll fikriydi – ve herkesin başının belaya gireceğinden biraz korkuyordu. Ardından şunları söyledi: “Kafam karıştı. Avangard mı olmak istiyordum yoksa rock ‘n’ roll’da mı olmak istiyordum?
Öğrenmek için iyi bir yer olan Londra’daki Goldsmiths’ College’a gitti. Cale’in gürültülü öğrenci performansları -piyanoya dirsek attığı biri de dahil olmak üzere- fakültedeki bazılarını çileden çıkardı ama o şimdiden Amerika’nın hayalini kuruyordu. Cage ve Copland ile mektuplaştıktan sonra Cale, Massachusetts’teki ünlü Tanglewood Müzik Merkezi’nde okumak için Leonard Bernstein’dan burs aldı. 1963’te New York’a vardığında, Conrad, Young ve cesurca minimalist Theatre of Eternal Music’e hızla aşık oldu ve saatlerce meditatif drone oyunu için onlara katıldı. Sonunda topluluğu ve her zaman özlediği zihni genişleten deneyimleri bulmuştu.
“Yaratıcı bir şekilde beni özgürleştirdi” diye yazdı. “Risk almaya başladım.”
Daha sonra Velvet Underground’ın sesini değiştirecek en önemli unsur olan viyola, tesadüfen Cale’in eline geçti: okul orkestrası için bir enstrüman seçme zamanı geldiğinde, geriye kalan tek enstrüman oydu. Yerel kütüphane, özellikle notalar isteyebileceğini anladığında, diğer dünyalara açılan kapısıydı. Webern, Berg, Haubenstock-Ramati ve tabii ki John Cage’den alıntı yaparak stüdyosunda “Bütün bu avangart müziklere parmak basabilirim” dedi.
Cale 15 yaşındayken yerel sinemada “Rock Around the Clock” filmini izledi; Tüm sınıf arkadaşları ekrana koştu ve sallanmaya başladı. Elektriklenmişti, kafası karışmıştı – o zamana kadar Stravinsky onun rock ‘n’ roll fikriydi – ve herkesin başının belaya gireceğinden biraz korkuyordu. Ardından şunları söyledi: “Kafam karıştı. Avangard mı olmak istiyordum yoksa rock ‘n’ roll’da mı olmak istiyordum?
Öğrenmek için iyi bir yer olan Londra’daki Goldsmiths’ College’a gitti. Cale’in gürültülü öğrenci performansları -piyanoya dirsek attığı biri de dahil olmak üzere- fakültedeki bazılarını çileden çıkardı ama o şimdiden Amerika’nın hayalini kuruyordu. Cage ve Copland ile mektuplaştıktan sonra Cale, Massachusetts’teki ünlü Tanglewood Müzik Merkezi’nde okumak için Leonard Bernstein’dan burs aldı. 1963’te New York’a vardığında, Conrad, Young ve cesurca minimalist Theatre of Eternal Music’e hızla aşık oldu ve saatlerce meditatif drone oyunu için onlara katıldı. Sonunda topluluğu ve her zaman özlediği zihni genişleten deneyimleri bulmuştu.