Ursula Meier’in “The Line” filminin başındaki kavga, yalnızca ailenin neden olabileceği zararı konu alan bir film için uygun bir giriş niteliğinde.
Operatik ağır çekimde, Margaret (Stéphanie Blanchoud) annesi Christina’ya (Valeria Bruni Tedeschi) saldırır ve kafasını bir kuyruklu piyanonun tuşlarına vurur. Akrabalar müdahale eder ve saldırganı karlı arka bahçeye atar ve orada, duygusal olarak sorgulayıcı bu Fransızca dramanın geri kalanında etkili bir şekilde orada kalır.
Nasıl olur? Basit cevap basmakalıptır – Christina’nın yaptığı kötü bir yorumla bir ilgisi vardır – ancak Meier, Margaret’in ailesiyle yeniden bağlantı kurma çabalarını takip ederken daha büyük resim ortaya çıkar.
Margaret’in, küçük kız kardeşi Marion (Elli Spagnolo) tarafından bebek mavisi boyayla çizilmiş bir çevre olan aile evinin yakınına herhangi bir yere gitmesini yasaklayan emri düşünüldüğünde, kolay bir iş değil. Çoğu gün, öfke sorunları olan bir müzisyen ve Christina’nın üç kızının en büyüğü olan Margaret, bu sınırın dışında kalır ve ara sıra Marion’un şarkı söylemesine yardım eder. Peri gibi bir serseri olan Blanchouds Margaret, gözleri sürekli acı yayan, kara kara düşünen, Marlon Brando benzeri bir yalnızdır.
Margaret ne kadar ilgi çekici olsa da film, onun ailesinin ötesindeki hayatı hakkında bizi çoğunlukla karanlıkta bırakıyor. Meier dikkatini Margaret’in istikrarsızlığına neden olmuş olabilecek grup dinamiklerine çevirdiğinde, karakter incelemesinin olgunlaşmamış olduğu ortaya çıkar.
Bekar bir anne ve kariyeri Margaret’in doğumuyla bir kenara bırakılan piyanist Christina, bencillik ve küskünlüğün çığlık atan bir kasırgasıdır. Kavga, onu küçük davranışını haklı çıkarmak için kullandığı bir kulağında kısmen sağır bırakıyor, Margaret’e sessiz muamele yapıyor ve diğer kızları Marion ve hamile Louise’i (India Hair) prima donna tiyatrolarına devam etmeye zorluyor.
Görüntü yönetmeni Agnès Godard, kış mevsimi İsviçre fonunu mavinin kurumuş tonlarında sahneleyerek çizgi ile ev arasındaki boş alanı özellikle araf gibi gösteriyor. Benzer şekilde, filmin en güçlü hali, daha çekingen sahnelerinde insanın rahatsız edici bir eğilimine odaklanmasıdır: bizimle bizi en iyi tanıyanlar arasında mesafe yaratmak.
Çizgi
Oylanmamış. Fransızca, altyazılı. Süre: 1 saat 41 dakika. Tiyatrolarda.
Operatik ağır çekimde, Margaret (Stéphanie Blanchoud) annesi Christina’ya (Valeria Bruni Tedeschi) saldırır ve kafasını bir kuyruklu piyanonun tuşlarına vurur. Akrabalar müdahale eder ve saldırganı karlı arka bahçeye atar ve orada, duygusal olarak sorgulayıcı bu Fransızca dramanın geri kalanında etkili bir şekilde orada kalır.
Nasıl olur? Basit cevap basmakalıptır – Christina’nın yaptığı kötü bir yorumla bir ilgisi vardır – ancak Meier, Margaret’in ailesiyle yeniden bağlantı kurma çabalarını takip ederken daha büyük resim ortaya çıkar.
Margaret’in, küçük kız kardeşi Marion (Elli Spagnolo) tarafından bebek mavisi boyayla çizilmiş bir çevre olan aile evinin yakınına herhangi bir yere gitmesini yasaklayan emri düşünüldüğünde, kolay bir iş değil. Çoğu gün, öfke sorunları olan bir müzisyen ve Christina’nın üç kızının en büyüğü olan Margaret, bu sınırın dışında kalır ve ara sıra Marion’un şarkı söylemesine yardım eder. Peri gibi bir serseri olan Blanchouds Margaret, gözleri sürekli acı yayan, kara kara düşünen, Marlon Brando benzeri bir yalnızdır.
Margaret ne kadar ilgi çekici olsa da film, onun ailesinin ötesindeki hayatı hakkında bizi çoğunlukla karanlıkta bırakıyor. Meier dikkatini Margaret’in istikrarsızlığına neden olmuş olabilecek grup dinamiklerine çevirdiğinde, karakter incelemesinin olgunlaşmamış olduğu ortaya çıkar.
Bekar bir anne ve kariyeri Margaret’in doğumuyla bir kenara bırakılan piyanist Christina, bencillik ve küskünlüğün çığlık atan bir kasırgasıdır. Kavga, onu küçük davranışını haklı çıkarmak için kullandığı bir kulağında kısmen sağır bırakıyor, Margaret’e sessiz muamele yapıyor ve diğer kızları Marion ve hamile Louise’i (India Hair) prima donna tiyatrolarına devam etmeye zorluyor.
Görüntü yönetmeni Agnès Godard, kış mevsimi İsviçre fonunu mavinin kurumuş tonlarında sahneleyerek çizgi ile ev arasındaki boş alanı özellikle araf gibi gösteriyor. Benzer şekilde, filmin en güçlü hali, daha çekingen sahnelerinde insanın rahatsız edici bir eğilimine odaklanmasıdır: bizimle bizi en iyi tanıyanlar arasında mesafe yaratmak.
Çizgi
Oylanmamış. Fransızca, altyazılı. Süre: 1 saat 41 dakika. Tiyatrolarda.