Belki “Megalopolis” sadece bir eğlenceydi.
Francis Ford Coppola'nın Cannes Film Festivali'nin ilk haftasındaki 120 milyon dolarlık filmi izleyicileri kutuplaştırdıktan sonra, kime baktığınıza bağlı olarak, hararetle tartışılan iki film olan “The Substance” ve “Emilia Pérez” ile büyük değişiklikler devam etti. Burada ya mutlak klasikler ya da tam bir fiyasko var.
Ancak her gün bir düzine yeni filmin vizyona girdiği ve her filmin gölgede kalma tehlikesiyle karşı karşıya olduğu bir festivalde heyecan yaratmaktan daha etkili bir şey olamaz.
Kanlı korku komedisi “The Substance”ta Demi Moore, yaşlandıkça bir aerobik programına ev sahipliği yapmaktan daha iyi bir iş bulamayan Oscar ödüllü aktris Elizabeth Sparkle'ı canlandırıyor. Vicdansız bir ağ yöneticisinin (Dennis Quaid) Sparkle'ı daha genç ve daha ateşli biriyle değiştirmeye kararlı olması nedeniyle bu iş bile tehlikede. Bir köşeye sıkışan Sparkle, gençleşmeye giden bir yol vaat eden gizemli bir sıvı olan maddeyi kendisine enjekte etmeye karar verir.
Ancak bu prosedür Botoks ve dolgu maddelerinin birkaç adım ötesine geçer. Maddeyi aldıktan sonra Sparkle'ın genç hali (Margaret Qualley) acı içinde bedenini terk eder ve kanalın ondan aldığı aerobik işini yeniden kazanmak için yola çıkar. Tek sorun, Sparkle'ın genç ve yaşlı benliklerinin her hafta sırayla kış uykusuna yatmayı kabul ederek diğerlerinin dışarı çıkmasıdır. Bu dengeyi koruyamamanın vücutları üzerinde acımasız etkileri olabilir ve bu barışçıl alışverişin giderek daha da çarpık bir çekişmeye dönüşmesi çok uzun sürmez.
Coralie Fargeat'ın The Substance'ında Moore'un tavizsiz, topyekun performansından sürekli olarak iğrençliğin sınırlarını zorlayan çirkin finaline kadar konuşacak çok şey var. Ancak Cannes'daki en hararetli tartışmalar filmin yakıcı mı yoksa yüzeysel mi olduğu etrafında dönüyor. IndieWire'dan David Ehrlich bunu festivalin en iyisi olarak övdü, ancak konuştuğum birçok kişi bunu gördüğüne gerçekten üzüldü. Konu bu kadar keyifli ve kışkırtıcı bir şeye geldiğinde belki de her tepki doğru tepkidir: Yazar Iana Murray, çevrimiçi bir gönderide filmi “sığ” ve “acı verici derecede ağır” olarak nitelendirdi ancak şunları ekledi: “Yine de çok iyi vakit geçirdim neden yalan?”
Cannes'ın en büyük ödülü olan Altın Palmiye'yi kimin kazanacağını öngören tepkilerin bir derlemesi olan “The Substance”, Screen International eleştirmenlerinin derecelendirme listesinde en yüksek puan alan filmlerden biri. Ancak bir başka Palme yarışmacısı olan Jacques Audiard'ın cesur filmi “Emilia Pérez” de neredeyse aynı miktarda konuşma ve tartışmayı ateşledi. Aynı zamanda bir trans güçlendirme destanı olan bir suç draması Ayrıca Tam teşekküllü bir film müzikali olan “Emilia Pérez”i özetlemek zor: Pedro Almodóvar'ın “Sicario” ile Jennifer Lopez'in çılgın görsel albümü “This is Me…Now: A Love Story” ile buluştuğunu hayal edin ve işte karşınızda. Henüz yolun yarısındasın.
Emilia Pérez'i bu kadar heyecan verici kılan şeylerden biri de olay örgüsünün nereye varacağını asla tahmin edememenizdir, bu yüzden size çok fazla şey anlatmak istemiyorum. Ancak işin temelleri şöyle: Zoe Saldaña, bir kadın olarak yaşayabilmek için cinsiyetini onaylama ameliyatı isteyen uyuşturucu baronu Manitas del Monte'nin hizmetine zorlanan Mexico City'den hayal kırıklığına uğramış bir avukat olan Rita'yı canlandırıyor. Plan o kadar gizemli ki, karısı Jessi'yi (Selena Gomez) ve iki çocuğunu geride bırakmak anlamına geliyor ama kazanacak çok şey var: Rita muhteşem bir zenginlik ve istediği gibi yaşama ve Manitas Emilia Pérez (Karla Sofía Gascón) olma fırsatını yakalıyor. ), geçmişin günahlarının kefaretini ödemeye kararlı, özgür bir kadın.
Bunun bir müzikalin özeti olduğunu okurken unuttunuz mu? “Emilia Pérez” kanlı, dramatik bir çatışmayı içten bir aşk şarkısıyla renklendirmek isteyen türden bir film, yani başka hiçbir filme benzemiyor.
İşte bu yüzden Cannes'da pek çok kişi bunu ciddiye aldı, çünkü Audiard, diğer pek az film yapımcısının yapmaya cesaret edebileceği bir tonal ip üzerinde yürüyor. Bu çılgın “Emilia Pérez” sahneleri birkaç ay içinde sosyal medyada bağlam dışı sunulduğunda, filmi izlememiş olan herkesin ağzı açık kalacak. Ama bu sahneler çok etkileyici İçinde Bağlam: Saldaña cinsiyet değiştirme kliniğinde vajinal daraltmayla ilgili şarkı ve dans gösterisi yaptığında gördüklerime inanamadım ve daha sonra bunun hakkında konuşmak için sabırsızlanıyordum. Bu Cannes'da büyük bir zafer.
Francis Ford Coppola'nın Cannes Film Festivali'nin ilk haftasındaki 120 milyon dolarlık filmi izleyicileri kutuplaştırdıktan sonra, kime baktığınıza bağlı olarak, hararetle tartışılan iki film olan “The Substance” ve “Emilia Pérez” ile büyük değişiklikler devam etti. Burada ya mutlak klasikler ya da tam bir fiyasko var.
Ancak her gün bir düzine yeni filmin vizyona girdiği ve her filmin gölgede kalma tehlikesiyle karşı karşıya olduğu bir festivalde heyecan yaratmaktan daha etkili bir şey olamaz.
Kanlı korku komedisi “The Substance”ta Demi Moore, yaşlandıkça bir aerobik programına ev sahipliği yapmaktan daha iyi bir iş bulamayan Oscar ödüllü aktris Elizabeth Sparkle'ı canlandırıyor. Vicdansız bir ağ yöneticisinin (Dennis Quaid) Sparkle'ı daha genç ve daha ateşli biriyle değiştirmeye kararlı olması nedeniyle bu iş bile tehlikede. Bir köşeye sıkışan Sparkle, gençleşmeye giden bir yol vaat eden gizemli bir sıvı olan maddeyi kendisine enjekte etmeye karar verir.
Ancak bu prosedür Botoks ve dolgu maddelerinin birkaç adım ötesine geçer. Maddeyi aldıktan sonra Sparkle'ın genç hali (Margaret Qualley) acı içinde bedenini terk eder ve kanalın ondan aldığı aerobik işini yeniden kazanmak için yola çıkar. Tek sorun, Sparkle'ın genç ve yaşlı benliklerinin her hafta sırayla kış uykusuna yatmayı kabul ederek diğerlerinin dışarı çıkmasıdır. Bu dengeyi koruyamamanın vücutları üzerinde acımasız etkileri olabilir ve bu barışçıl alışverişin giderek daha da çarpık bir çekişmeye dönüşmesi çok uzun sürmez.
Coralie Fargeat'ın The Substance'ında Moore'un tavizsiz, topyekun performansından sürekli olarak iğrençliğin sınırlarını zorlayan çirkin finaline kadar konuşacak çok şey var. Ancak Cannes'daki en hararetli tartışmalar filmin yakıcı mı yoksa yüzeysel mi olduğu etrafında dönüyor. IndieWire'dan David Ehrlich bunu festivalin en iyisi olarak övdü, ancak konuştuğum birçok kişi bunu gördüğüne gerçekten üzüldü. Konu bu kadar keyifli ve kışkırtıcı bir şeye geldiğinde belki de her tepki doğru tepkidir: Yazar Iana Murray, çevrimiçi bir gönderide filmi “sığ” ve “acı verici derecede ağır” olarak nitelendirdi ancak şunları ekledi: “Yine de çok iyi vakit geçirdim neden yalan?”
Cannes'ın en büyük ödülü olan Altın Palmiye'yi kimin kazanacağını öngören tepkilerin bir derlemesi olan “The Substance”, Screen International eleştirmenlerinin derecelendirme listesinde en yüksek puan alan filmlerden biri. Ancak bir başka Palme yarışmacısı olan Jacques Audiard'ın cesur filmi “Emilia Pérez” de neredeyse aynı miktarda konuşma ve tartışmayı ateşledi. Aynı zamanda bir trans güçlendirme destanı olan bir suç draması Ayrıca Tam teşekküllü bir film müzikali olan “Emilia Pérez”i özetlemek zor: Pedro Almodóvar'ın “Sicario” ile Jennifer Lopez'in çılgın görsel albümü “This is Me…Now: A Love Story” ile buluştuğunu hayal edin ve işte karşınızda. Henüz yolun yarısındasın.
Emilia Pérez'i bu kadar heyecan verici kılan şeylerden biri de olay örgüsünün nereye varacağını asla tahmin edememenizdir, bu yüzden size çok fazla şey anlatmak istemiyorum. Ancak işin temelleri şöyle: Zoe Saldaña, bir kadın olarak yaşayabilmek için cinsiyetini onaylama ameliyatı isteyen uyuşturucu baronu Manitas del Monte'nin hizmetine zorlanan Mexico City'den hayal kırıklığına uğramış bir avukat olan Rita'yı canlandırıyor. Plan o kadar gizemli ki, karısı Jessi'yi (Selena Gomez) ve iki çocuğunu geride bırakmak anlamına geliyor ama kazanacak çok şey var: Rita muhteşem bir zenginlik ve istediği gibi yaşama ve Manitas Emilia Pérez (Karla Sofía Gascón) olma fırsatını yakalıyor. ), geçmişin günahlarının kefaretini ödemeye kararlı, özgür bir kadın.
Bunun bir müzikalin özeti olduğunu okurken unuttunuz mu? “Emilia Pérez” kanlı, dramatik bir çatışmayı içten bir aşk şarkısıyla renklendirmek isteyen türden bir film, yani başka hiçbir filme benzemiyor.
İşte bu yüzden Cannes'da pek çok kişi bunu ciddiye aldı, çünkü Audiard, diğer pek az film yapımcısının yapmaya cesaret edebileceği bir tonal ip üzerinde yürüyor. Bu çılgın “Emilia Pérez” sahneleri birkaç ay içinde sosyal medyada bağlam dışı sunulduğunda, filmi izlememiş olan herkesin ağzı açık kalacak. Ama bu sahneler çok etkileyici İçinde Bağlam: Saldaña cinsiyet değiştirme kliniğinde vajinal daraltmayla ilgili şarkı ve dans gösterisi yaptığında gördüklerime inanamadım ve daha sonra bunun hakkında konuşmak için sabırsızlanıyordum. Bu Cannes'da büyük bir zafer.